.... domates koklar gibi GEÇMİŞ bir sabahta,
İsthar ile dans edelim,
ben yukarıda, sen aşağıda.
Bahar ekinoksu eli kolu dolu, en güzel bayramlıklarıyla geldi evime. Neler yok ki heybesinde?! Sen, ben, biz...
Her ölüm ilk ölüme götürdüğü gibi, her taşınma ilk taşınmaya götürüyor ruhumu. Kutulara koyduklarım birer eşya olsa sadece böylesine nefessiz, bu kadar olduğum yere mıhlanmış kalır mıydım hiç? Ama öyle değil, her taşınma bir temizlik, bir tür hafifleme; kalması gerekenleri dikkatlice toparlarken, vazgeçilecekleri geride bırakma hali.
Bu taşınmanın da kişisel tarihimdeki değeri büyük, bir evi bir diğer eve taşırken, aynı zamanda içimdeki yuvayı yeniden inşa ediyorum! hani o durup durup anlattığım ilk gençlik yıllarımdan kalan mutlu günlerim var ya, işte yeniden, yepyeni bir halde o anıları da kucaklıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder