Bazen kayboluruz yolda ya da ötekinde.
Bazen de kayboluruz içimizde, bulutta, denizde,
Zamansız ikram edilen kadehte
Bazen bile isteye kayboluruz,
Dolanmışızdır hayatın yumağına, uzaklaşmak isteriz ezberlerden.
Tüm kayboluşlar hatırlamak, bütün arayışlar kendimize varmak arzusudur.
Bugün hem hoş, hem de ağır birgün. Sabahın gelişinden anladım burnumdan aldığım nefesin akciğerlerime yavaş yavaş ulaşacağını. Ölmeyecektim bugün ama gülmeyecektim de. Olur dedim içimden, bu da olur. Her gün neşeyle fırlayacak değildim yataktan. Fakat birşeyler ben itmeye başlayalı iyi gitmeye başlamıştı ya o tamam dedirtiyordu bana. Mesela uykum bitince yataktan kalkmak. Saat kaç diye bakmadan, yetti bana bu kadarı diyerek kolayca doğrulmak. Tam karşımdaki sarmaşığın incelikli dansını görmek, yeniden ve ilk kez duyarcasına müzik dinlemek. Sadece karnım açken yemek, ruhum acıkınca su içip yerime dönmek. Ne kadar basit ama ne kadar büyük meydan okumalar benim hayatımda bir bilseniz şaşarsınız.
*İSMET ÖZEL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder