Benim kişisel döngüm, fırtına takviminin gündönümüyle canlanan, hayaletlerin hortladığı, mevsimini şaşıran yağmurların sel olduğu zamanları çok sever. Yirmi yılda bir çatımı uçuran aşıklar, senede bir kez ayağımın altındaki toprağı çeken dostlar ve yaz sıcağında omuzlarıma kalın şallar örten sevenlerim hep bu mevsimde gelirler.
Neden?
Bilmiyorum.
Kimi çok acıkmıştır, bazısı aşırı yorgundur. Öylece girerler evime; ayakkabılarını çıkartmadan ve daha hoşgeldiniz bile diyemeden buldukları battaniyenin altına sokulup, uzun uzun uyurlar. Kalın bir pamuklu örtü gibidir Kızıl Erik Fırtınası. Tatlı, uzun öğleden sonra uykuları üfler insanların göz kapaklarına. Tam bu zamanda yaprakları sararır, kızıldan tatlı bir kahverengine döner manolya ağaçlarının. Bir yandan dokunmaya kıyamadığım çiçeklere, öte yandan o güzelim çiçekle aynı dalda bir tek gün bile kalamadan ağacı bırakan kalın, kızıl yapraklara bakarım...
Bütün bu cümbüşün ortasında, Bevahir Rüzgarı biterken gelir benim doğum günüm. İnsan bir çocuğu neden rüzgarların sonunda doğurur? Belki de bu yüzden yaz kış üşürüm. En ufak bir esintisi hastalanmama neden olur. Kim demiş yaz çocukları sıcak sever diye? Hiç sevmem.
Yine de elimden gelse tüm doğumgünlerimi denizde kutlardım... Geriye dönüp baktığımda en sevdiklerim onlar... Fotoğraf Yunanistan'da geçen en şahane kutlamadan.... 42 Yaş. Sevdiklerim yanımda, denizin ortasında, işsiz güçsüz ve hafif hissediyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder