Yıllardır yaşadığımızı sandığımız hayat, aslında bize yaşam hakkı vermeyenlerin elinde birer piyon olmaktan ibaret. Ülkemi değiştirmiyorum, zira nereye gidersem gideyim, piyon olma halinin bulunduğum coğrafyaya göre farklı bir surette önüme çıkacağını biliyorum. Tarih bana kaçamayacağımı söylerken, kulaklarımı tıkamıyorum. Duymam gereken her şey için kalbimi kullanıyorum. Ve o bana diyor ki, bu kırılmaz sandığın çember kırılır.. Bir tek insanı sevmekle, bir tek kalbe kalpten bağlanmakla değişir dünya. O değişmese bile senin onunla kurduğun bağ mutlak surette farklılaşır.
Başka yol yok. Anlaşmaya değil, bolca sevgiye, yaratılmışı kendimizden ayırmayarak sevmeye ihtiyacımız var. Bu karanlık günlerden çıkacaksak eğer ancak ve ancak aşkla çıkacağız. Çocuklarımıza, dostlarımıza, denize, kuşa olan aşkımızla.
"Zor derslerle doluyum ben!" diyen bir yılın kapısının önünde dururken ve henüz ilk adımlarımızı atmışken, kırılmayalım esneyelim derim. Olduğu kadar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder