"Hayal kırıklıkların bavullardan taşmış, dünyaya inancın tükenmişse, işte tam orası kırılma noktasına gün saydığın yerdir. Zemine dikkat et!"
Uçup giden gençliği annemin saçlarında, aile dostlarımızın kataraktlı gözlerinde ve hepimizin ellerinin üzerindeki damarlarda görüyorum. Nicedir o damarlardan zar zor akan hayat, bana bakıp dudak büküyor.
Ölüm hiç olmadığı kadar dışımda artık... Uzun yıllar içimde pusu kuran korkular şimdi her köşe başında; evimde, sokağımda, işimde, uykumda... Sevdiklerimizi kaybetme endişesiyle nefes alıyoruz. Ve evime saklanmış, avaz avaz susarken, kitap dün gece şöyle dedi:
"Eğer beni cehennem bekliyorsa beklesin. Bu kısa ömrü onun korkusuyla, yaşamadan ziyan etmemeliyim."*
Etmemeliyiz. Etmeyeceğim. Uzun bir maratonun ikinci yarısını koşarken, tek ihtiyacımız sevgiyken bu denli aptalca harcanmış onlarca hayatın varlığına yenilmeyeceğim! Bunca yanlış seçimden nasıl olup da toplumsal bir doğru, güzellik bekliyoruz? Dünya ne zaman barış ve huzur dolu olmuş ki? Var mı öyle bir çağ? Yıl?
Yok!
Hayat!
* Gece Kayığı, Alan Spence
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder