Ruhunda Bataklık Olan Adamlar.

"Susmak belki de gerçeği anlatmanın tek yoluydu" diye bitmişti kitap. Okuyalı aylar oldu. Ama zamanlaması ilginçti. Şimdi bir kez daha okuyorum aynı kitabı çünkü bir kez daha susmaya, susabilmeye ihtiyacım var. Çünkü bir kez daha içinde bulunduğum zamandan kaçıp, aklanıp kendime dönmeye ihtiyacım var.

İçimdeki güçlü bir öfke olmadığına göre, kusmaya da gerek yok ama yazmam lazım, yazmalıyım ki nasıl hisetmişim anımsayabileyim.Yazmalıyım ki biri beni aşkının objesi yapma terbiyesizliği etmişse ben de onu yazımın objesi yaparak nezaketine küçücük bir cevap vereyim:)

Peki, şiddetli bir his beslemiyorsam bu gürültü niye? Elbette dilimin ucuna gelen şeyler var söylemesem de; "ruhunun karman çorman olmuş çekmecelerini gördüm, yatağının altında sakladığın sana susan kadınların çığlıklarını duydum, oyunlarla görmezden geldiğin hastalıklarını biliyorum, içini acıtan okunamamış masal kitaplarını okudum, zayıflamış kalp kaslarını hissettim, yalnızlıktan çırpınan ve bedensel hazlardan medet uman pislenmiş ruhunun umutsuzluğunu da gördüm desem ne olacak? O zaten bunları bilmiyor mu? Biliyor. Gerçeği gözüne soktuğum için rotasızlığında bocalıyor ve sahte molalarda nefesleniyor. Ama ben burada çekiliyorum.

Birlikte bir yol çizmeye davet edildiğimde eyvallah demiştim, hatta onun çizeceği bir rotada gidilebilir mi diye düşünmüştüm. Taaa ki içindeki karmaşayı, belirsizliği görene kadar. Ne acı değil mi, en son ben gördüm! Keşke hiç açmasaydım sır dolu kutuları dedim ama geciktim. Herşeyde vardır bir hayır diyorum şimdi. "Ruh Pisletici" projeme ikinci bölüm yaparım belki bu şahsiyeti. Ama bundan bile emin olamadım. Çünkü bu defa kendimi pislenmiş değil, daha ziyade ucuz kurtulmuş hissediyorum hastalıklı bir hayattan.

Aklıma Londra'dayken kitapçıdan aldığım kart geldi geçen gün. Güzel bir İtalyan mahallesinde iki bina arasına bir ip gerilmiş ve ipin üzerinde birbirine doğru yürüyen bir kadın ve bir erkek vardı. Adam takım elbise giymişti, kadında gelinlik. Yüzlerinde özel bir ifade yoktu. Fotoğraf siyah beyazdı. Yalnızca öylece dengede duruyorlardı. İşte benim bütün anlatmak istediğim buydu. Otuzu devirince beklenti bu olmalı hayatta diye düşünüyorum; O benim dengemi bozmasın ben de onun. Beni koruması gerekmiyor ama düşmeme neden olacak salınımlara da sebep olmasın. Çok şey değil ki bu. Gerçekten istense (-seydi-) başarılırdı (-başarılabilirdi).Tabii karşınızdakinde denge varsa. Yoksa ne mi oluyor? Sizin de ayarınız bozuluyor. Çılgınlar gibi sallanmaya başlıyorsunuz ipte. Öfkeleniyorsunuz titreyen bacaklarınıza ve işler çığrından çıkıyor. Manasızlaşıyor hal ve tavırlarınız. Soğuk savaş içinizdeki ateşi küllendiriyor. Sonra atlayıveriyorsunuz ipten. "Ne halt ederse etsin bana ne ya noktasına" geliyorsunuz. İki aydır hayatınızda olan bir insana karşı bu derin sorumluluk neden diye soruyorsunuz. Sonra anlıyorsunuz gerçeği; aslında ipte durmayı özlemişsiniz siz... Dengeyi, huzuru... Bunu ipten inince daha iyi anlıyorsunuz. Ne karşınızdakinin, ne de davranışlarının kıymeti yok aslında. O sizin hayal gücünüzün eseri. Çünkü ruhunuzu fethetmemiş biri! İçinizde bir ateş yakamamış. Kendi ısınızla yanılgıya düşmüşsünüz. Ah, zavallı ruhunuz hayal görmüş gün ışığında!

Ve... Oh be dediğiniz ana sıçrıyorsunuz böylece; Uyanış!İçinizdeki kuşkucu cüceye teşekkür ediyorsunuz. Yanılsamalar labirentinden bir adımda çıkıyorsunuz ve "merhaba dünya" diyorsunuz. "Merhaba, geri döndüm:))"

Ben dün gece böyle yaptım. Beni aldatan, hayatına puzzle gibi yerleştiren ve hiç acımadan -bana ve kendine- binlerce yalan söyleyen "bezelye kadar kalbi olan adamı" ipte bıraktım. Ona kötü bir söz söyleyecek miyim ? Asla. Çünkü kıramam ki ben onu, düşünmeye sevk edemem ki bilmiş bilmiş cümlelerimle... Bana öfke beslese ne olur, hayran kalsa ne olur. Beni sevmeyen bir adamda bir duygu uyandırmış olmanın ne kıymeti var? Hiç.
O kaybetmiş bir kere içindeki iyiyi, güzeli. Üzerine giydiği hassasiyet ve nezaket gömleği, gören gözler için lime lime olmuş aslında. Kırılmaz böyle adamların kalbi, ne acıdır ki öyle bir organın şuurunda değildirler. Kötü sözlere toktur kulakları, çünkü en kötü sözleri zaten dört duvar arasında kalınca kendilerine söylerler. Yalnız bırakılmalarıdır tek iyilik onlara.

Yetersizliklerini, eksik yanlarını örtmeye çalışarak, zamanı çarçur etmekle lanetlemişlerdir kendilerini. Gecelik yalancı hazlarla sınırlıdır sevgiden anladıkları. Emek harcamak dedikleri şey ise koca bir kandırmacadır küçücük dünyalarında. "Kaçma savaşalım" diye diz çöktüklerinde bile gözleri başka meydanlardadır; acaba oralarda dişlerine göre daha kolay evirip çevirecekleri bir savaşçı var mıdır?

Arayışları hiç bitmez. Çünkü bilmezler ne aradıklarını. Hayvan sevgileri , sanat sevgileri, çiçek sevgileri, jestleri, hoop diye hayatlarına davet eden misafirperverlikleri koskocaman bir yalandır. Ne sevmeyi, ne dokunmayı, ne de paylaşmayı bilmezler.. Herkes kendi içinde bir bütün, ya da yanındakiyle bir bütün ve hayatlarında tatmin olmuş yaşarken, onlar içlerindeki hastalıklı boşlukla devam etmeye mahkumdurlar. Kendilerini sevmezler -ama beğenirler!-. Beğenirler beğenmesine de yine de bizim onlara bakınca göremediğimiz, sadece sezdiğimiz ama onların bal gibi bildiği tiksinti uyandırıcı bataklıklar vardır ruhlarında. Kurutulması mümkün olmayan, akıllı kadınları, sevmeyi bilen kadınları kokusuyla yıllarca, kilometrelerce uzağa ve suskunluğa iten bataklıklar.... Böyledir işte bezelye kadar kalbi olan erkekler!