Doğru Zamanlama Yanılgısıyla Yanlış Adama Toslayan Prensesler Ne yapar?

Dün gece içimdeki kumdan kaleleri ve de kuleleri yapıp yapıp yıkarken, çocukluğumdaki kova kürek takımımı özledim. Annem saklardı böyle şeyleri, acaba nereye koymuştur diye düşündüm. Rengarenk bikinilerim, mayolarım, Bardakçı plajında kovaladığım gümüş balıkları bir bir doluştular aklıma.

Kayalardan kovalar dolusu topladığımız deniz minareleri, iskelede dürdüklediğimiz zavallı yengeçler... Hepinizden özür dilerim. Ama emin olun akıllandım, artık kendimden başka hiç bir canlıya zarar vermiyorum! Dürtmüyorum.

Ben dün gece bunları düşünüp, aval aval gökyüzüne bakarken, uzak bir mahalledeki turuncu evde çok sevdiğim kadınlardan birinin de uykusu kaçmış. Üstelik uykusunu en sevdiği karga kaçırmış... Yüreğini didiklemiş durduk yere. Ve o tatlı kadın bana bu konuda yazmış. Başka çaresi yok çünkü. Konuşarak uzlaşamadığımızda ve sakinleşemediğimizde yazmak tek çaremiz. Her satırın edebiyat dünyasında bir fırtına kopartması da gerekmiyor. Bir tür dayanışma sadece. Tıpkı stüdyoya girip müzik yapan arkadaşlarımız gibi, içimizdeki sesleri biçimlendiriyoruz. Böylece bize ait olanı bir kez daha izleyerek dengeyi sağlamaya çalışıyoruz. Anlamaya çalışıyoruz ve anlamlandırmaya.

Neyse, uyku kaçıran karga ve güzel yürekli kadında yarattığı duygu gayet tanıdık. Kişisel tarihimizden bildiğimiz ya da en yakınlarımızdan doya doya dinlediğimiz hikayelerden. Çoban, Peri Padişahı'nın kızına aşık olur ve hikmetse kız bu aşka karşılık verir. Tez zamanda saraydan kaçıp çobanın kulübesine yerleşirler. Aslında burada doğru olan tek şey zamanlamadır; ne çoban doğru sevgilidir ne de prensesin yaşamak istediği mekan daracık bir kulübedir... Masal bu ya, sonsuza dek mutlu yaşayacaklardır.

Prenses hiç gocunmadan elbiselerini değiştirir ve çobanın hayatına uyum sağlar. Oysa çoban ne prensesin sarayını ne de kendisi için terk ettiği hayatı asla unutamaz. Her kurda kuzu kaptırdığında kulübeye döner ve Peri Padişahı'nın kızına hakaretler yağdırır. Çünkü çobanın derin kompleksleri vardır. Mahçuptur karşısındaki kadına başarısızlıklarından dolayı. Sahip olduğu kadın ona iki gömlek büyük gelmektedir. İçi acır zavallının ve acısından ağzından çıkanı kulağı duymaz.

Prenses bir susar, iki susar ve sonunda sonsuza kadar susar. İçi kırılan pek çok kadın gibi bedenini kulübede bırakır ama ruhu bacadan çıkar gider.
Giderken bedenini de alan prensesler yok mudur? Vardır elbette. Birini çok iyi tanıyorum, artık ruhuyla seyahet etmeyecek kadar akıllandı...

Gelelim ardımızda kalan kargaya - ya da çobana ya da bezelye kadar kalbi olan adama:))-, onun hali pek bir acıdır. Fazla zaman kaybetmeden bir masala daha musallat olur. Yenilen pehlivan güreşe doymaz mantığıyla, daha çoook prensesin kanına girer. Akıllı olan prensesler kaçar, çaresiz olanlar prangalanır kulübelerde. Yıkılmış saraylarına dönmektense öfke kokan ilişkilerde çürütürler ömürlerini. Bu da onların seçimidir; iki kişilik yalnızlık.

Bacadan kaçan prenseslerin bazıları Rapunzel'in blogunda buluşurlar. Çünkü masal hep aynı yerde kilitlenir : Gerçeklikte! Ve Rapunzel de hep aynı yerde kilitlenir: Gerçeklikte!
Gerçeğe doğru yürümekte ısralı, kararlı ve korkusuzdur kaçak prensesler. Ayaklarında paramparça pabuçlar, ellerinde kalpleri, gözlerinde cesaret öylece otururlar kulenin dibinde.

Birbirimizin yaşlarını sileriz kelimelerle, yırtılmış elbiselerini diker, ayakkabılarını onarırız. En değerli organımızı, kalbimizi yeniden güçlendirir ve devam ederiz. Çünkü asıl olan oyunda kalmaktır, kutsal kitabı okuyan kadınlar olarak biz bunu çok iyi biliriz. Yanlış adama toslaya toslaya bulunacaktır doğru adam :))