Bazen öyle kocaman acılar oluyor ki, yazmak bile iyi gelmiyor. Kusmak, kendimi balkondan aşağı sallandırmak , ki çok anlamsız zira giriş katında oturuyorum, istiyorum. "Bu acı benim değil, alsın biri şunu" diye bağırasım geliyor.

 

Dün gece düşünmekten uyuyamadım. Çocukları, çocuklara "biz sizin için en iyisini biliriz" diyerek zulmeden büyükleri... Karşılıklı yaramızı, beremizi..

İşin içinden çıkamadım. Belki daha çok sosyal sorumluluk projesinde yer almalı, kimsesiz çocuklar kadar kimsesi olanları da kollamalı. Kim bilir belki de yıllardır şiddet gören kadınların hali karşısında sustuğumuz gibi, çocukların çaresizliğine susmamalı..

 

Nereden nasıl başlanır bilemiyorum. Galiba öfkem sakinleşmeden, dumura uğramış kan basıncım düzelmeden bir çıkış bulamayacağım...

 

İnsan acının her türlüsüyle yaşar da elde bir tek çocukluk varken cennet diye tanımlanan, ona nasıl kıyılır anlayamıyorum...