Yeni bir yaşı beklemek, kırklı yaşlarda bambaşka hislere sürüklüyor insanı. Kazandıklarımız, kaybettiklerimizin yanında bu denli azken ve önümüzde kalan, yaşayacağımıza inandığımız yıllar bir bu kadar daha değilken, tüm anlamları tekrar sorguluyor insan. Hatta bırakıyor artık öfkelerini, kırgınlıklarını.. Bir tanecik güzel an yaratma fırsatı varsa şimdiki zamana dair, onun peşinde olmak istiyor.
Kırklarımın ortasına, bilinmezliğin tam merkezine doğru çocukluğumun elinden tutmuş şaşkın şaşkın etrafıma bakarken, kendim dediğim varlığı tanımaya çalışıyorum ki, nafile.. Ben dahil kimseleri bilemeden gidecek olmanın sığlığında, öylece duruyorum çocuk Elvan'la.
Bu halimi en çok sessiz bir plaja yakıştırıyorum. Kıyıyı yalayıp duran deniz, dağlardan gelen esinti. Çillerimle dans eden güneş.. Yavaş yavaş ihtişamını yitiren saçlarım ve elbette mayom.
Hayatın ikinci yarısında buralarda takılmanın manasını arayan ben, bulamayacak olsam bile yoldayım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder