Yaşadığım topraklarda ve benim kişisel tarihimde istesem de atlayamayacağım anılarla yüklüsün 18 Mart...
Boğazı ilk görüşüm, Çanakkale'de ilk yürüyüşümüz... Annemle göz göze gelmemek için çırpınışımız ve gözyaşlarımızın çimenlere yuvarlanışı... Sonra Troyalı Helen küpelerim... Boğazın serinliği.. İlk gece seyrim, yelkenlere dolan soluk kesici rüzgar.. Sonra toprağım... Ve daha sonra geçmişin hayaletleri..
18 Mart düşündüğümden çok daha fazla anam yüklü..
Vatanperver biri olduğum söylenemez, fakat Çanakkale'de gezerken insanın dökülen kanı hissetmemesi mümkün değil. Toprağın her santimetrekaresi hala kıpkırmızı sanki.. Rüzgarın içine gizlenmiş inlemeler, Allah Allah sesleri muhtemelen zihnin oyunları... Ama o mermiler, mataralar, süngüler... hepsi gerçek. Birileri onlara dokunmuş, kullanmış...
Çanakkale hakkında ne kadar az şey biliyoruz. Anlatılanlar öyle klişe ki, insan durmadan tekrarlanan kalıp cümleler yüzünden tepkili davranıyor özel günlere, tarihlere.
Artık bireylerin hikayelerini dinleme zamanı gelmedi mi? Orada şehit düşen, yaralanan insanların et ve kandan olduklarıyla yüzleşmenin, bir gelecek uğruna kendilerini feda edişlerine saygı göstermenin vakti şimdi değilse ne zaman?
Rüzgarın her an anımsadığını sadece yılda bir kez görsek, farklı olur muydu ülkemin kaderi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder