DOLAP

 

İLERLEYEN YAŞLAR, insana sorun çözmekte derin isteksizlik, sorun yaratabilecek durumlardan da sonsuz kaçış arzusu getiriyor. İnsanla olmayacağını, kuşa böceğe saklanmak gerektiğini er geç anlıyoruz. Boşuna değil dervişlerin bir hırka bir lokma ile oradan oraya, yer yurt olmaksızın savrulması ve boşuna değil, münzevilik denen müessesenin minicik kulübelerde, kuytularda icra edilmesi. Hepsi sorunsuz, huzurda kalma arzusu ve bu sadece insansız mümkün.

Tüm bencilliğiyle kendi merkezinde durabilenler... Onlar benim nazarımda "bişi" ama insan mı emin değilim. Hizmeti sedece kendine vermek? benim yaradılışımda karşılığı olmayan bişi. En iyi yemek, en iyi kıyafet, en iyi şu veya bu ile ne kadar ve ne süreyle memnunlar bilemiyorum. Maddenin konforunu anlamakla beraber, mutlulukla ilintili olmadığı fikrindeyim. Benim içime iyi gelen hiçbir zaman maddeyle gelen güzellik olmadı. Zaten yolunda olana tatlılık getirdiyle para pul ne ala, fazlasını hiç görmedim. Kötüyü iyi kıldığını, zoru kolaylaştırdığını, mutsuzluğu mutluluğa çevirdiğini ne gördüm ne de yaşadım.

Şimdilerde bir dolap dönüyor gökyüzünde. Yüzlerce, binlerce, milyonlarca kapaklı, eski püskü bir dolap. İçi sahicilikle dolu. Herkese iyi gelir mi? Sanmıyorum. Bana iyi gelecek mi, meçhul. Ama orada işte, tam başımızın üzerinde içinde ne olduğunu bilmediğimiz bir dolap dönüyor ve hepimizin kaderinde etkisi olacak.

Tek sezdiğim bu...