Günaydın,
Sabah sabah okuduğum cümle bu: cesur ol, numara yapıyor olsan bile.
Bana Erol Hoca'yla yelkene çıktığımız günleri hatırlattı. O zamanlar cesurdum. Victor henüz gitmişti, yıllar sonra araziye dönmüştüm ve panik atak krizleri geçiriyordum. Fakat yine de tutunuyordum. Burhan yanımdaydı. Beni cesaretlendiriyordu. Bana beni, bir zamanlar yapıp ettiklerimi hatırlatıyordu. Yerinden oynamayan, bir milim yer değiştirmeyen güvenilir limanımdı.
Sonra ne oldu bana?
Herkese olan oldu. Çığ düştü üzerimize. Nefessiz, hareketsiz kaldık kaygıdan, korkudan. Tehlike geçse bile ikna olamadık normale döndüğümüze. Çünkü herkes sessizce fısıldıyordu birbirine; artık eski normale dönemeyiz diye....
Bazen düşünüyorum; sahiden dönemeyecek miydik eski normalimize yoksa birbirimizi korkuta korkuta mı vazgeçtik pandemi öncesi hayatlarımızdan? Ben bu ikilemi kalan ömrüm boyunca yaşayacağımı düşünüyorum.
Aslında gayet iyi biliyorum; hayat cesur davrananları seviyor. Hamle yapanları, kımıldayanları, risk alanları. Yaşamın akışında uzun uzun hesaplara, sağlamcılığa yer yok.
Ama benim için zor cesaretli olmak. Korku ve kaygı dolu cümlelerle büyütüldüm ben. Hiç cesaretlendirilmedim ve hiçbir zaman övgüler almadım ailemden. Ne edebiyatta aldığım ödüllerde, ne de dans ederken veya spor yaparken görünür olduğum zamanlarda. Sadece onların işine yaradığım durumlarda az buçuk övülür gibi oldum.
Peki ben kendimi övemez miydim? Kendime değer biçemez, içimden hesap kitap yapamaz mıydım? neden bu kadar mıhlanıp kaldım insanların, özellikle de ailemin iki dudağı arasında?
Cesaret yaşamın bir noktasında yeniden kazanılabilir mi? Kaybedilen yıllar, hakkı verilmemiş yetenekler yeniden hayat bulur mu? Bazen kendi atıllığına şaşırıyor insan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder