MANİFESTO

Dolunaya özel yazım takdimimdir.

Bundan böyle ben kimsenin anası, babası değilim kardeşim. Kalan ömrümü ağzıma sıçan insanların bana yaptıklarını kafamda döndürerek ve b.kumla kavga ederek geçirmeyeceğim ( fonda Erol Evgin ve Yeliz söylüyorlar, Bir Bakışın Yetti ) zira değmezmiş. 

Zaman en değerli şeymiş. 

Cücük kadar evimin hayatımı güzelleştiren balkonundan bana göz kırpan Ay, o kadar güzelsin ki, sana bakınca yaşamaya değer ne çok şeyim var diyorum. ( Etme Eyleme ile devam ediyoruz:))

Kimsenin haberi yokken kendi kendime ağlayıp zırladığım gibi, yine kimsenin haberi yokken küllerimden doğuyorum. Yaşamadan ölürsem bana da Elvan demesinler!

İçime öfke tohumları serpen ne kadar acımasız varsa, hepsinin üstünü mis gibi çizdim. Kendimi dövmeyi, kendime sövmeyi de bırakıyorum. Giden gitti, olan oldu, elde var BEN!

Cesaretim ve gücüm varken bir kez daha ben o halde. İnsan kaç kere düşer, kaç kere üzerine basılır bilmiyorum ama her ayağa kalktığımda ne kadar eğlendiğimi biliyorum. 

Hayat bensiz gülüp oynamasın artık, geldim Jabbar:)))