Yasın inada, ölümün yaşama karıştığı daracık, ufacık bir geçitteyim. Bir an gözüm güneşin yalayıp geçtiği sarmaşığın güzelliğinde yaşama şükrederken, birkaç dakika sonra dayımı özlüyorum. Ağlıyorum. Kuruyacağını bildiğim tüm bu gözyaşları beni korkutmuyor ama hayatımı ziyan edişimi affedemiyorum. Dayımın kendine yazık edişini, ona yazık edenleri düşünmeden edemiyorum.
Konuşsam yer gök yangın, konuşmasam içim tarumar. Silahsız, topsuz tüfeksiz kaçıncı ölüm bu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder