Günaydın Ey Ahali!
Bu sabah güne yürüyüşle başlamıştım, eğer müsade ederseniz halka seslenişle devam etmek isterim.
Biliyorsunuz ben epeyce uzun zamandır gelişiyorum, hatta bazen gelişimim duruyor, genişliyorum:) Sonra bişi oluyor zırıl zırıl ağlıyorum, ağlayarak uluyorum. Malum, son numaram u lu yo rum. Bi de dans ediyorum!
Nasıl olduysa oldu ve ben uluyan, uluyarak ağlayan ve ardından zıp zıp zıplayarak dans eden bir kadına dönüştüm!!! Bu bir gelişim midir, değişim midir ve fakat dönüşüm müdür dersen, sen oradan bakınca ne gördüğünü ben bilemem. Yaşadıklarımı illa anlamlandırmak da zerre bi yanımda diil. Konu şu ki kelimenin tam anlamıyla debeleniyorum.
Kişisel gelişim sende kalsın, benim ki olsa olsa kişisel debeleniş:))) Ama hafife alma, çünkü tam bu noktada nefis bir budist öykü biliyorum; Süt kabındaki kurbağalar. Ben vazgeçmeyen kurbağacığım.
Yeni Ay vakti kendime bi kıyak yapıcam, halka açık ağlayacağım. Tüm acısını içinde saklayıp turşusunu kuranlara ilham olsun diye. Katılmak ister misin? En zayıf, en zavallı bellediğimiz yerden bi filizlensek mi?
Bi düşünelim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder