ÇİÇEK FIRTINASI

Merak ederdim hep, iki bin senesinde nerede olacağım? diye. Londra'daydım. Aklımın ucundan geçmeyen bir şehirde, hiç hayal etmediğim kadar güzel, tam ruhuma göre bir yerdeydim. Ve merak ederdim, Dünya'nın sonu gelse ne yaparım? İşte bu da tahminlerimin çok dışında çıktı. Taşrada olurum sanmıştım, ama değilim. Buradayım, kentlerin kraliçesinin eteğinde, erguvanların gölgesinde, Meryem'in koruduğu kadim şehrin kör tarafında. Evimin balkonunda kahvemi almış, ellerimle diktiğim bitkilerin büyümesini izlerken Bach dinliyorum.

Bir komşumuz vardı eskiden Saide Hanım, Saide Kuzeyli. Beni her gördüğünde "masal kahramanı gibisin" derdi. Ona göre gerçek dünyada yerim yoktu benim, kitabın birinden sıvışmış, elimde çiçeklerle yüzyılın ortasında dımdızlak kalmıştım. Kelimelerim küçük bir kedinin pençeleri gibiydi.

Zaten saçlarım kızıl, çillerim tüm suratımı kaplamışken ve o tombul yanaklarla nasıl gerçek olabilirdim ki? Değildim besbelli. Bugün de değilim. Elli yaşıma gün sayarken nasıl da masal gibi bir hayatım var!

Çiçek fırtınasını balkon camlarının ardından izliyorum. Erguvanın önünde henüz çiçeklenmemiş bir zakkum var. Müziği duyuyormuş gibi ahenkle sallanıyorlar. Yanımdaki koltukta kedim Theodora sere serpe uzanmış uyukluyor. Tırnaklarımda yaprak yeşili ojeler, kulağımda Bach. Saçlarım artık kızıl beyaz, çilim kalmadı. Yanaklarım da eskisi kadar tombul değil. Hala gerçek hayatta yerim yok. Olamayacağından da değil, istemediğimden.

Bir kar küresi balkonum sanki. Birileri gelip sallıyor arada bir ve sonra gidiyorlar. Kimilerine göre fazla kırılganım, bazısına sorsan vahşi! Siz hiç güçlü olduğunuz için terk edildiniz mi? Ben edildim. Ya nazik davrandığınız için aptal yerine kondunuz mu? Ben onu da yaşadım.

Şimdilerde daha bir korunaklı hayatım, eskisi gibi sallanmıyor kürem. Duygularımın dalgalanması içimdeki rüzgarlardan. Her gün, an be an daha yalnız, daha gerçek dışıyım. 

Siz nasılsınız bugünlerde? Çiçek fırtınasının altında yüzünüze düşen erguvan çiçeklerini öpüp kokluyor musunuz?