TİMÜS...

Yorgunluk, bıkkınlık, vazgeçmişlik dolu ceplerim... Sokakta hala kirpinin bağırsaklarının asfaltta bıraktığı iz var. Ne Muse ile içtiğim çilekli süt, ne de onun bana aldığı birbirinden güzel hediyeler iyi hissetmemi sağlamadı. Çünkü iyi değilim. Sabah Nazlı Hoca’nın yaptırdığı meditasyondan sonra caddeye karışmak ve ardından içinde bir gram iletişim kalmamış evimin avaz avaz sessizliğine dönmek kabus gibi. Ama bekliyorum. Bu su, ağzıma burnuma dolmadan, kimbilir belki de boğulmadan, ciğerlerim yeniden suyla tanışmadan bitmeyecek sıkıntım.

Sessizlik... Yok sayılmak kocaman iki el gibi boğazımda. Bu derinlerde biriken öfke bana evliliğimi hatırlatıyor. Dolu dolu kavga edemeden, dolu dolu sevemeden biten bir evlilikten daha üzücü olan yarım yamalak sürüklenen aile ilişkileri. Yeterince sevilmeden büyümüş anne ve babanın çocuğu olmak ne zor bir seçimmiş…

Neden elime geçen fırsatları değerlendirip anne olmadığımı şimdi daha iyi anlıyorum; bu karmayı bir bebeğe taşıyacak kadar kalpsiz değilim ben. Öfkem, anne olmak isteğime karşı bilinçsizce salgıladığım bir antikor!

Pazartesi gününe kadar temizlenmek için yapabileceğim bir şey yok. Mucize yaratamam... Sadece müzik dinliyorum. Bir yandan onlara götüreceğim müziği, oyuncakları seçiyor ve oyun yazıyorum, diğer yandan da piyanonun iyileştirici sesine sığınıyorum. Ellerim timüsümde, parmaklarını klavye yerine kalbimin tam üzerinde kımıldatarak, onu iyileştirmeye çalışıyorum. Ne zaman ki kalbim iyileşecek, ne zaman ki sevmeyi öğreneceğim - hocam kesinlikle öğrenilebilir diyor - işte o zaman sıkıntım kalmayacak. Boğazımdaki el gevşeyecek, suçlamalara kulaklarım sağır olacak ve kendi içime dokunmanın hazzında kaybolacağım.

Ellerim timüsümde, müzik kulağımda… yirmi dört saat sonra en saf ve en temiz halimle başka küçük kalplere dokunacağım ana hazırlanıyorum...