TETİKLENMEK

 

Kardeşine göz kulak olamadın Elvan, denize düştü. ( yedi yaşındayım, sen bak çocuğuna anne!)

Çok ağladın, uluyarak ağladın baban öldü. ( sekiz yaşındayım, keşke böyle birşey söylemek yerine kucağına alıp, derdimi sorsaydın, sana şımarsaydım anne! )

Tembellik ettin sınıfta kaldın ( Ölüyordum yalnızlıktan, babam gitmişti ve tekbaşımaydım. On bir yaşındayım anne )

Şişmansın. ( Ölüyorum yalnızlıktan, boşluklarla başa çıkamıyorum, mutsuzluktan içime ne varsa dolduruyorum anne )

Öfkelisin..... ( Çünkü korkuyorum )

Şusun, busun.

Yeter. Gerçekten yeter. Hiçkimsenin, hiçbir başlık altında bana kendimi yetersiz hissettirmesine, eksik, yavaş, arızalı muamelesi yapmasına iznim yok! Şefkatsiz, yukarıdan ve gerçekliğime dair tek fikri olmadan konuşan bir tek insana gücüm yok. Bitti. Benim gerçeğim hakkında kimseye konuşma izni vermiyorum. O kadar.

Çok canım yanıyor. Öfkeden ağlayacak hale geliyorum. Hiç mi elle tutulur yanım yok benim? Bu kadar mı sevilemez, yardım edilemez biriyim? Neden sınavım devam ediyor, niçin hala ederim tartışılır şekillde ortada gerçekten bilmiyorum. Ben insanları desteklerken, güzel övgülerle yüceltirken ben neden hep pataklanan, hırpalanan oluyorum?

Kesinlikle izin vermiyorum.

REDDETMEK

Dünya'da mutluluğu bulmanın, kabul görerek yaşamanın bedeli ağır. Ödememi bekledikleri meblağa sahip olmadığımdan değil, bu ödeme sonrasında geriye benden birşey kalmayacağından evet demedim. Yine de bir ödedim tabii, bu defa da tek başıma kalmanın bedelini ödedim ama ben bana kalmıştım.

Tüccar bir babanın kızıyım, aldığıma verdiğime dikkat ederim. Matematiğim pek parlak değilse de satılan veya takasa sunulanın ederini iyi tahmin ederim. Değmezdi. Kendimi yok sayarak başkaları tarafından var sayılmaya hiç değmezdi. Bu yüzden ödemedim. Bana sevgi, kariyer, saygı veya benzeri ne verilecek olursa olsun kendimi reddetmemi isteyen her alış veriş, her takas imkansızdı. Oluru yoktu, olmadı.

Kulun kula zulmünü, kulun derin uykusuna veriyorum. Ancak uykuda esir kalmış varlıklar diğerini aynı esarete çekmek isteyebilir. Oysa ben uyanmak, uyanmışlardan olmak istiyordum. Ha istiyordum da başarabilmiş miydim o ayrı. Fakat arzum buydu. Ben uyanmışlardan olmayı çok derinden özlüyordum.

 

İnsan iç sesini duyamadığında dışarıdan birinin iç ses taklidi yapması ve rotadan sapan ne var ne yoksa hizalaması gerekiyor, ki biz buna bazen arkadaş, bazen mürşid, gün geliyor guru veya taksi şöförü diyoruz. Kim olduğu değil, bize ne ettiği önemli.

Bu sabah yolu gözümde büyütmeden, sancıyı tüm bedenime yaymadan evvel ne güzel ki böyle birine döküverdim içimi. Sağolsun o da hatırlamam gereken ne varsa bıraktı eteğime.

Uzun uzun seyrettim kucağımdaki hazineyi. Beni ben yapan her şey eteğimdeydi. Ne kalkıp silkelendim, ne de onları alıp ceplerime doldurdum. Ama bu satırlar muhatabınadır: dur artık. Ya da bu satırlar muhatabınadır: kımılda!

Bugün denizdeki kardinali seyrettim. Kuşlar konmuştu yamacına, çalkantılı deniz köpük köpüktü etrafında. Yaklaşma diyordu denizcilere, yaklaşma kayalık burası. Bende çok uzun zamandır kıyıya paralel bir kardinal gibiydim. Biri gelsin istiyordum ama durmadan yaklaşma sinyali veriyordum. Artık değilim, ben bir kardinal değilim. Hem kuşlar, hem dalgalar, hem de insanlar yanıma gelebilir. Geçmişi ve geleceği şimdi bugün burada değiştiriyor ve kendi hikayesinden firar eden tüm prensesler adına kraliçeliğimi ilan ediyorum:)

Kim olduğumuzu söylerlerse söylesinler önemli  değil, asıl olan kim olmak istediğimiz ve bunun için ne yaptığımızdır. Ben kımıldadım bugün, bana gerdan kıran şehrin incisine, mercanına, kedisine, yokuşuna açtım yüreğimi. Uzun zamandır bu kadar keyifli bir kahve ve kitaptan nasıl da mahrum etmiş, klişe göründüğünden nasıl da hayatımdan çıkartmıştım sokakta okumayı! Bu günden tezi yok, sadece kitap mı? Kalem, kağıt ve boyalarımla gezeceğim. Kim olduğuma ve hikayenin devamına da ben karar vereceğim. 

SARMAŞIK

 

Günaydın,

Bizim güzel sarmaşık kuşların o çok sevdiği meyvelerini vermeye başladı. Hatta tahminime göre bir iki haftaya kalmadan tatlı tatlı renk değiştirmeye başlayacak. İŞte o zaman balkon için yepyeni mutluluk saatleri başlıyor demek.

Bu ufacık balkon, zar zor sığan sandalyelerim ve masamla benim sığınağım oldu. Okumak, yazmak, dışarıdaki hayatı izlemek için hep balkondayım. Sabahın serini, akşamın renkleri ve hatta dolunay'ın kısacık konukluğu bile hep burada. Bana göre evin en huzurlu yeri. İnsana ufacık alanlarda nasıl da keyifli yaşanabileceğini anımsatıyor.

Bu haftanın ortasına geldik. Biraz sonra Etiler'e doğru yola çıkacağım. Acaba bir delilik yapıp Bebek sahile iner miyim? Bilemedim:) Hafta bitmeden yeni internet paketimi seçip, biraz ev toparlamak hatta Ardınç'ın paketini Ebru'ya teslim etmek güzel olabilir. Böylece bir sonraki hafta benim olur.

Ah sarmaşık diye başlamıştım değil mi? Onu beğeniyorum. Sadece güzelliğini değil, azmini, mevsimlerle itişmeyen, kendisini çekip çekiştiren kuşlara direnmeyen halini de seviyorum. Bana göre kendisi şehrin dört mevsim ziyarete açık doğa tarihi müzesi. Bazen yeterince param olmayışına hayıflanıyorum. Mesela bir yüzme havuzum yok:)) Ya da canım istediğinde Londra'ya uçup Kew Gardens gezemiyorum. Acaba müzenin girişindeki dükkan duruyor mudur?

Kahvemi bitirince ufaktan toparlanıp çıkmam lazım. Ama Marmaray'ın sakin saatini bekliyorum. Son yaşadığım soğuk algınlığı öyle sert geçti ki yenisine hiç istekli değilim. Ama hafta sonu tavuksuyu çorba yapıp atmalıyım dolaba. Sanırım kendisi çok geç keşfettiğim fakat çok önemli bir gereklilik. Her an insanın dolabında olmalı. 

Ne garip, kendime bakmayı yeni yeni öğreniyorum. Muhtemelen bu yoldaki yalnızlığımla henüz barışabildiğimden bu kadar geç kaldım. Yoksa insan neden böylesine erteler ki kendini? Saçma.

O halde ben başlıyorum güne, dilerim dolunay hepimize güçlü bir ışık olsun ve içerideki, dışarıdaki herşeyi görünür kılsın. Giden gittiği yerde mutlu olsun, dönmek isteyen acele etsin.

İSTANBUL İÇİN MASAL VAKTİ.

 

Ah canım, bahtsızım, ahraza gelin giden kraliçem, İstanbul'um, öyle özlemişim, o kadar  göresim gelmiş ki seni aman aman. Çok şükür kavuşturana sultanım. Ben sadık köleniz Elvan, eteğinize yüz sürmekten pek memnunum bugün. Elma şekeri yemiş, üzerine macun şekeri ısmarlanmış ruhum tutup çekmesem uçtu uçacak.  Çok özlemişim bulutların hızla geçtiği, vapurların vals yaptığı mavi gri gün ortalarını. Üst notalarda şehrin kendine has seslerini, orta notalarda gel geç misafirlerinin nahoşluğunu ve en altta dilsizlerin ehil olmayandan sakladıklarını.

Layığıyla sevilememiş, seveni tarafından bin kez bıçaklanmışken nasıl hala bu kadar masalsı, bu denli güzel olabilirsin anlayamıyorum. Evet kalabalık, kirli ve taşkınsın ama ya o deniz fenerlerin? Kubbelerin?  Olta sallayan, simit satan, banka kıvrılıp uyuyanl gerçek insanların?  Çok seviyorum, çok beğeniyorum seni İstanbul.

Kasımpatı vakti gelmiş. Türk kahvesi yanına lokum, kahveye konyak zamanına girmiş şehir. Kadife eteğini giyip Göksu'ya uzanmanın tam zamanı. Theodora'nın ruhuna Çengelköy'de soluklanmanın, Hürrem'in kuvartsla  tılsımlanmış türbesinde elham okumanın vakti. 

Özledim ben; Molla Gürani'nin minicik, devşirme sütunlarla süslü, hocanın hikayesini fısıldayan camiisini, Kılıç Ali Paşa'nın hamuşanını, Hazar Türkleri'ne yuva olan Karahimköyü'nün güzeller güzeli bina fasadlarını... II. Mahmud'un gavurluğuna gülümseten haliç kıyılarını çok ama çok özledim. 

Şehrin kendine has ışığını, mevsim dönümlerini, dökülen manolya yapraklarını, tohuma duran erguvanlarını doya doya seyrettim. Yüksek dozda uyarıcı almışcasına derin derin, içime içime işledi her baktığım, her gördüğüm. Kitapçıda dertop olmuş sokak köpeğinin acısını ciğerimde hissederken, onunla göz göze gelecek kadar insan kalabilen yanıma "aferim kız sana" dedim. Öyle yüreklendirilmeyen, o kadar yalnızdı ki o yanım, hakkıydı bir aferin aptal zihnimden! Salyangoz gibi kıvrılan, kıvrım kıvrım kıvranan ruhumun keyifle yükselişini izledim hayal dünyamda. Elma şekerini macuna bulamıştı ve her yanı rengarenkti!

Ne mi diyorum, masal vakti diyorum. Adım üç kez bağırıldığında uyanacaktım ya, bugün kraliçem üç kez Elvan dedi. "Elvan, Elvan, Elvan"

Adımı sevesim, İstanbul'un eteğinde uyanasım geldi.

VEEEE İŞTE BEKLENEN SICAKLIK VE ÖZLENEN YAĞMUR.

 

Nihayet özlediğimiz ısıda uyandık. Bugün günlerden Pazartesi ve şehirlerden İstanbul'dayız. Hepimiz şu serin sabah için minnet dolu ama ıslanmayı unuttuğumuz için de azıcık şaşkın ama yine de içten içe keyifliyiz. Evden çıkmam ben bugün, doya doya okurum, yazarım, kahvemi, çayımı içerim, yogamı yaparım. Kedimi severim. Dün taslağını çıkarttığım seminercikler serisine bakınırım. Hatta belki resim bile yaparım. Arada hava sakinleşirse de pazara uğrar incir ve hünnap alırım. Biraz da patates.

Oh be! İşte sevilen sabah budur. Dilerim her birimiz için verimli, bereketli, karşılaştığımız durum ve olaylarla rahatlıkla başa çıkabildiğimiz günler olsun.

GÜNAYDIN PAZAR SABAHI

 

Günaydın,

Tatlı bir serinle uyandık. Hafta boyunca nefes aldırmayan hava an itibariyle merhamete gelmiş görünüyor ve büyük ihtimalle önümüzdeki haftayı da böyle geçireceğiz.

Kronik yorgunluğum azalmış gibi hissediyorum. Sanki bu sabah biraz daha dirençliyim. Kahvenin güzelliği de olabilir. Zira bazı kıymetli stoklarımı Eylül, Ekim'e saklamıştım ve bu sabah bir tanesini açarak sezona giriş yaptım. Açıkcası son rose şişeleri akşamüzerlerine ve aroması güzel kahveler de sabahlara çok yakışıyor bu mevsimde.

Haftaya iş ve güçle ilgili yapılması gerekenler listem olacağından bugüne son yayılma günü olarak bakıyorum. Pandemi sonrası öylesine hamlaştı ki bedenim, karşıya geçmek zannedersiniz ki uluslararası seyahat! Üşeniyor ve kafamda büyütüyorum. Oysa gittiğimde de gayet memnun oluyorum, beğeniyorum çabamı.

Bu sonbaharda iki tane güzel festival var katılacağım. Daha doğrusu biri festival, diğeri fuar. Festivale genç bir hanımın davetlisi olarak gidiyorum, kokteyl festivali. Fuar tiny house görmek için. uzun zamandır internette bakınıyor olsam da gidip bakmanın şart olduğunu düşünüyorum. Tabii arada Sapanca ve Konya ziyaretlerine niyetliyim. Bakalım hepsini başarabilir miyim?

Bütün bu gezmek ve de tozmaklar bir yana online da arkadaşlarıma bazı konu başlıklarıyla ilgimi çeken konularda kısa seminercikler düzenlemeye karar verdim. Bu güne dek ne biriktirdiysem ve neden hoşlandıysam o. Bence bunu en çok Selma sevecek:) Çünkü eğer yıllardır beni okumaktan sıkılmadıysa yazılı Elvan'dan anlatan Elvan'a geçmeyi en çok o hak ediyor. Sağol Selma, öpüyorum yanaklarından.

Bu mini seminerlerde kendi yaşam döngümden, ilgi alanlarımdan seçmeler yapacağım. İstanbul'dan bir semt, Anadolu'dan bir kazı alanı, Avrupa resim sanatından bir ressam, kültür tarihinden bir sembol gibi. Ücretlendirmeyi de düşündüm. Bağış usulü olacak. İsteyen kafasına göre birşey öder, isteyen bir şişe elma sirkesi yollar veya ödemez ve sokakta kedilere bir kap su koyar :)

Herkesin birbirinin gırtlağına çöktüğü şu karanlık dönemde bir saat için bile olsa arkadaşlarımı alıp, kendi ülkemde, içimdeki labirentlerde gezdirmek istiyorum. Ekim'de hatta belki Eylül sonu başlayacağım.

Geliyorsun di mi Selma? Sensiz olmaz:)

KADER MİDİR ZİHİN HAPİSHANESİ?

 

Bundan çok uzun yıllar önce Delfi'de yaşayan kahin gizli kehanetini fısıldamış Arşipel* sularına:"her kim kalbindeki yükten adım atamaz hale gelirse, kader onu Halikarnas'a götürsün."

Babam böyle gelmiş Arşipel kıyılarına. Ama onu buraya sürükleyen kaderi kim/kimler ve nasıl olaylarla yazılmış hiç bilmiyorum. İşin doğrusu ben hikayemi gerçeğe öykünerek, kahinin içime fısıldadığı biçimde anlatacağım.

Geçen hafta orada, Arşipel sularındaydım. Hiç abartmadan söylersem öyle mutluydum ki, kendimi eski bir kartpostalda anne ve babası tarafından havalara atılıp tutulan çocuklar gibi hissettim. Tek fark benim ne havaya atacak, ne de düşerken tutacak kimsem yoktu kendimden başka. Moralimi bozmadım, zira babam da tekbaşına gelmişti bu kıyıya, hatta annem de. Üstelik her ikisi de çok kıymetli ilişkiler bulmuştu zamanla. Öyleyse bende bulurdum, hatta bulmuştum, Derya vardı.

Derya beni denize götüren, her sabah suya basan, bana hafif kalmam için destek veren kadın. 

Yüzerken çok iyi hissediyorum ve diyorum ki içimden acaba ben bir yengeç miyim yoksa çözemeyeceği bir paradoksa düşmüş ve rüyasında kendini yengeç olarak gören cennet kuşu muyum uyanamamakla lanetlenmiş? Kimbilir? Zamanda gezinip 2374 yıl önceye gidebilsem paradoksu ortaya koyan adama sorardım. Öyle bir şansım olmadığına göre ister yengeç olayım, ister cennet kuşu hiç önemli değil diyerek batıp çıkıyorum sulara.

Bazen kırlangıç balıklarına imreniyorum uçabilmelerine, hayran kalıyorum yüzebilişlerine. Yerçekimiyle cezalandırılmış gibi hissediyorum kendimi. Görünmeyen iplerle bağlanmış, kıskıvrak yakalanmış, hatta ökseye tutulmuş ağır bir bedende hapislik gibi geliyor yeryüzü yaşamı. Oysa inandığım ve öğrendiğim şeyler tam tersini söylüyor; ödülsüz, cezasız, sadece ve sadece yaratımda olduğumuz bir deneyim için buradayız. 

Zihnimi kendim zannediyorum, tüm kontrolün onda olmasındaki tehlikeyi göremiyorum. Ne zaman zihnime vermeliyim kontrolü ve ne vakit onu hiç dinlememeliyim ayırdına varmakta zorlanıyorum. İşler karıştığında kendimi beyni kafatası sınırlarını zorlayan tarih öncesi canlılar gibi hissediyorum. Fazla düşünüyorum, aynı kasedi başa sarıp sarıp en sevdiği şarkıyı bant yıpranasıya dinleyen ergen gibi ama en sevmediğim deneyimleri, en kırıldığım insanları gezdiriyorum zihnimde. Onları şebnem kağıt bebekler gibi konuşturuyor, söyleyemediklerimi yüzlerine söylüyor ve bana dediklerini defalarca ta ki onların gerçekten söyledikleriyle, benim hatırlamayı seçtiklerim birbirine karışana kadar dinleyip duruyorum. Neden ki? O sırada güz gülleri açıyor, mevsim dönüyor, kedim öğleden sonra uykusunda mırıldanıyor. Ben neden şimdiki zamanın güzelliğini olan bitene kurban ediyorum? Etmeyeceğim!

*Ege Denizi

NE HAKKINDA YAZMAK?

Bildiklerimi yazmak istemiyorum. Bilgimin alkışlanması, takdir edilmesi tatmin etmiyor. Bunu azıcık mürekkep yalamış herkes yapabilir ve çoğu zaman özgün bile değil. 

Ben hissettiklerimi, özellikle hissedemediklerimi anlatmak istiyorum. Eksiklendiğim, ıskaladığım, karşılık veremediğim duygulardan bahsetmek istiyorum. Fakat kim yaşamın boşluklarına ağıt yakan birini okumak ister? İşin orasından emin olamıyorum. 

Kendimi nasıl tanımlarım diye düşünüyorum bazen. Naif? Merhametli? Donuk? Neşeli? Akıllı? Öfkeli? Dengesiz? Öngörülemeyen? Kırılgan? Hırçın? Cömert? Hepsi ve hiçbiriyim. 

Demiş ve bırakmışım dün. Kalsın bakalım burada belki sonra birşeyler ekleriz altına.

İstanbul azıcık serinledi sanki. Şehre geldiğimden bu yana yeniden dişlerimi sıkmaya başladım. Bedenim katı, düşüncelerim olumsuz. Kıstırıldığı köşede tüyleri diken diken olmuş kedi gibiyim. Sanırım Süper Prenses'le aramızda geçen konuşma beni bildik döngüye düşürdü ve buradan çıkmak adına harcadığım emek boşa gidecek diye korktum. Bazı insanlar değiştiğimize, değişilebileceğine inanmıyorlar ve bizi uzun zaman oynadığımız, iki tarafın da yaralandığı oyunlara çekmek istiyorlar. İçinde sevgi, hem de bolca sevgi olsa bile ben bu tür oyunlarda yokum artık. Rüzgarı bile dengemi bozuyor.

Sesimin ve içimin yumuşamış olabileceği, en az onun kadar zor bir kıştan çıktığım ve kırılgan olma ihtimalim gelmedi dostumun aklına biliyor musunuz? Onu manipüle etmek ve üste çıkmak için tatlılık gösterdiğimi söyledi. Onu samimiyetime ve duygularımı dinlemeye ikna edemeyeceğimi neyse ki hemen anladım. Bu onunla ilgiliydi, benimle değil. 

Kimseyi ikna etmekle uğraşmayacağım yaşa geldim. Ben biliyordum hissettiğimi, yaşadığımı ve onun nasıl algıladığına müdahale edemezdim. Şimdi düşünüyorum da ilişkiler de mevsimler gibi, biz Süper Prenses'le hep sonbahar kış yaşadık, belki de onun kalbi yaza ve ilkbahara ikna değil? Kısmet:) 

İNCEDEN YAĞMUR SESİ.

 

İki yıl önce aşağı yukarı bu mevsimde taşındığım evimin ilk anda gözüme çarpan güzelliği karşı binayı saran sarmaşık ve kuş sesleri olmuştu.

Biraz önce kahvemi içerken öyle inceden değdi ki yağmur sarmaşığın yapraklarına herşey sussun, sadece o ikisi konuşsun istedim. Birkaç dakikalık cennet sesinden sonra sabahın ilk ışıkları binaların yüzünü yalamaya başladı ve ben güne hediye gibi dakikaların büyüsüyle başlamış oldum.  Şükür ki ne şükür.

Son birkaç yıldır kaygıdan, telaştan ve uğradığım haksızlıkların çetelesini tutmaktan anın biricikliğini yaşayamaz oldum. Güzeli görmek ve güzeli yaratmak konusunda eskisi kadar hevesli, yetenekli hissetmiyorum kendimi. Oysa bir zamanlar sofradaki peçetelerden tutun, çiçek saksılarına, kazağımın rengine uygun seçtiğim çorabıma kadar öyle çok severdim ki ayrıntıları.. Ama kalmadı, kocaman bir durağanlık tüm devinim arzumu, yaşam sevincimi tek lokmada ham yaptı.

Bazen düşünüyorum, hayatı yutan canavarı sadece dış koşullar mı besledi, benim hiç mi suçum yoktu semirmesinde? Elbette vardı, ben olan biten karşısında fazlasıyla kabulleniciydim, gücümü kudretimi gündelik telaşlarla harcadığımdan ruhum aç açık kalmıştı. Açlıktan kıvranan bir ruhla ne kadar tatminkar olabilirdi ki hayat?

Bu sabah ince ince yağan yağmura kulak kesildiğimde aynı hevesle içimi, varoluşumun sahici sebebini de duyabileceğimi anımsadım. Zaten yaşam yüzlerce kez hatırlama ve unutma döngüsünden başka neydi ki?

Tuna'ya soru: Her unuttuğumuzda, hatırlayamayışın hüznü olabilir mi o hissettiğimiz sızı?

HALSİZİM

 

Günaydın,

Düşük doz uyuşturucu verilmişcesine halsizim. Yaşamaya gücüm kalmamış gibi hissediyorum. Nedenini anlayamadım ama tam anlamıyla iyileşemedim. Acaba yetersiz mi besleniyorum? 

Uykum iyi. Kendiliğinden mi iyi yoksa magnezyum sayesinde mi onu bilemiyorum. Fakat büyüklerin "elim kolum kalkmıyor evladım" cümlesini alnıma yapıştırıp hayat gazisi olarak gezesim var. Öyle ki kahveyle bile ayılamıyor, kalçamın ağrısından yürümekten kaçıyorum. Burhan ve Ela'nın İstanbul dışında olmaları da ayrı bir talihsizlik.

Neyse, kan tahlillerim iyi çıkmıştı, muhtemelen mevsim dönümünden etkileniyorum. Tabii kimsenin ruh tahlili yaptığı yok. 

Jasmin beni çok üzdü Bodrum'da. Sanırım en sevdiğimin bile hırçınlığına, haklılık davasına gücüm kalmadı. Eski kocamın tüm sorunlardan kaçma cümlesi olan hak senin huzur benim lafını onun gibi yerli yersiz değilse de pek çok konuda, çokça sevdiğime kullanasım var. Kimin neye ihtiyacı var bilemem, ben benim ihtiyacımı bilirim ve benim huzurlu olmaya, bunu sağlamak için de anlayabilmeye ve kendimi ifade edebilmeye ihtiyacım var. Her kelimemi savunma sayan birine karşı ne diyebilirim ki. Duygu durumumu duyarsa empati kurup bana hak verir diye bastıra bastıra sertçe konuşmak... Sonra beni yumuşak ses tonuyla baskın olmaya çalışmakla itham etmek. Demek Süper Prenses'le de yol ayrımındayız. Olsun bakalım. Bu yola yalnız çıkmıştık, yalnız öleceğiz biliyorum.

Yine de üzüldüm. Bedenim zaten hırpalanmıştı, bu hal ruhumu da yordu. Geçecek, geriye hayat, mevsim kalacak:)

Bugün Salı. Henüz kucağımdaki günle ne yapacağımı bilmiyorum ama bulurum bir güzellik.

GİTTİM, YÜZDÜM, DÖNDÜM

 

Günaydın, 

İyi Haftalar olsun hepimize. 

En son nefes alamayarak ve tavuksuyu çorbadan medet umma halinde yatıyordum. Fakat o hal beni durdurmadı, ne yaptım ettim uçağa bindim. Çünkü iyi olduğumda kaçırdıklarıma çok üzüleceğimi biliyordum. 

Elbette yolculuk kolay olmadı. Burhan eşlik etmese havalanına ulaşamazdım. Kulağım da fena ağrıdı. Fakat bir şekilde kendimi Derya'nın evine atmayı başardım. Hatta o başarı ile yetinmeyip her sabah yüzmeye gittim! İyi ki öyle yaptım çünkü tuzlu suyla ağzım burnum üç günde açıldı. Tam iyilik hali hala olmasa da kına gecesinde ve düğünde gayet sağlıklıydım ve gerçekten çok eğlendim.

Hayatımda ilk kez yenge sıfatıyla geline ve damada kına yaktım! Ne kadar güzel duyguymuş sevgi ve saygı görmek, tadını çıkarttım. Köyümün türküleriyle oynadım, sevdiklerime sarıldım ve doya doya içtim:))) Düşünün bu benim hasta halim!

Hayatım boyunca katıldığım en güzel düğünlerden biri oldu. Hem damat güzeldi, hem gelin. Kahkahamız bol, ufak tefek şeylere toleransımız yüksekti. Bunca zalimliğin ve gelmekte olan karanlığın ortasında incecik ama güçlü bir ışık gibiydi yeni hayat ve ona eşlik eden törenler.

Yaşamı iyi kılmak her zaman olmasa da genellikle elimizde. Başarılmaması için bir neden yok. Umut, inanç ve inat güzel kelimeler.

Şimdi evimdeyim. Kaldığımız yerden iş güç, eş dost ve şehrin güzel mevsimine tutunmaya devam.

Siz peki? Ben yokken nasıldı hayatınız?