Bizi var eden yaramız mıdır? I ıh, değildir. Fakat öyle uzun zamandır orada durmaKTADIR Kİ VE BİZ HER DUYGUYA, duygulanmaya, hissetmeye SUSADIĞIMIZDA İYİ KÖTÜ DEĞİL, SEVGİ VEYA NEFRET DE DEĞİL, SADECE HİSSEDEBİLMEK İÇİN, ADETA KENDİNİ KESEN BİR ÇOCUK GİBİ GİDER ÇARESİZCE PİPETİMİZİ ORAYA, TAM ANAMIZI BELLEYEN HATIRANIN KAN GÖLÜNE SOKARIZ! Oh oh sabahlar olmasın diye diye ve bi de kana kana içer, üzerine gözyaşları döker ve "hissedebilmenin" hazzında bir kez daha harabenin en ağır taşıyla kalbimizi ezeriz.
Yaptım. Çok yaptım. Düşüne düşüne beynimi yaktım. Bitti. Si..timin yarası kapanacak. O kadar. Bunu ben yapacağım. Yeniden ormandaki kulübemi, kabımı kacağımı bulacak ve o merhemi karacağım. Gerekirse içime uzanmış ölüleri tek tek yeniden yıkayacak ve gömeceğim.
Ben ölü değilim. Üzerime toprak atıp, beni yok sayan her kim olursa olsun korksun! Geliyorum, çünkü hayattayım. Sen hayatlar boyu görmemeyi seçtin diye yok olmadım ben. Şimdi ve buradayım.
Şarkımı bulmama az kaldı. Ebru bana yardım ediyor. Öyle derinden vazgeçmiştim ki kendimden çırpınıyordum ama tekbaşıma başaramazdım... Yavaş yavaş korkuya yenilmeden, üstümü milim milim silkeyerek kalkıyorum uzandığım mezardan. İstersen küllerinden doğmak de, istersen ateşin ta kendisi harlanıyor diye düşün. Öyle bir silkeleyeceğim ki kendimi yanması gereken yanacak, küllenmesi gereken küllenecek.
Öfkemden korkma ama yaramın kapanmasından kork:)
* Tamino söylesin mi? Habibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder