Günaydın,
Söylenecek sözlerin günden güne azaldığı, sessizce köşelerimizde ağlamanın normalleştirildiği, özgür iradeden eser kalmayan bu insanlık çukurunda içimden birşey yapmak gelmiyorsa suçlu muyum?
Zaman zaman bir fikirle coştuğumu, yazıp çizerek çalışmanın keyfiyle saatler geçirdiğimi hatırlıyorum. Uzun zamandır hiçbir şey beni kendine bağlayamıyor. Ne bir kitabı kesintisiz okuyabiliyorum, ne de bir filmi baştan sona izleyebiliyorum. Dikkatim dağınık, herşey eski ve bildik.
Birşeylerin değişebileceğine dair inancım azaldı. Yorgun ve huzursuzum. Bireysel anlamda ne kadar kendimi sağlıklı ve yüksek tutmaya çalışsam da istediğim enerjide değilim. Bazen önemli bir hastalık sinsi sinsi ilerliyor olabilir mi diye düşünmeden edemiyorum. Çünkü eğer tüm bu hissettiklerim sadece ruhumun ve zihnimin işiyse, bayağı gerçekçi çalışıyorlar.
Etraftaki felaket haberlerinden bezdim. İnsanın insana ettiği zulüm, yükselen cahillik ve kötülük karşısında çaresiz hissediyorum. Cahilin zulmü artıyor.
İzmir ve otuzu aşkın nokta cayır cayır yanarken nasıl bir hafta sonu olur? Bilmiyorum... Dua etmek bile zor geliyor. Oysa sahiden toparlanıp yapmam gereken şeyler var. Ama önce yatağa döneceğim. Sekiz buçuk başlamak için çok erken. Saklanmak istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder