Nasıl oldu gerçekten bilmiyorum, ama oldu işte; yaratma gücüm geri geldi. Hatırladım; insan istediği hayatı kendisi yaratır!
Gülme yogası gibi. Önce sırf iş olsun diye başlayan kıkırdamalar, yavaş yavaş yerini içten, istesen de tutamadığın kocaman gülümsemelere, yüksek sesli kahkahalara bırakır.
Hatırlamak ve her şeyin mümkün olduğunu görmek çok güzel geldi. Bayram gibi!
Özlediğim, nasılsın demeyi ihmal ettiğim dostlarım varmış; benden vazgeçmeyen. Az tanıdığım fakat telefonuyla adeta havalara uçtuğum, tuhaf heyecanlara kapıldığım, ayan meyan içimi şenlendiren, beni düşündüren birileri bile varmış! Yüzmeyi özleyen kollarım bacaklarım... Öpüp koklanmayı bekleyen bir Kıtmir! Yepisyeni seyahat biletleri, nihayet üzerinde çalışılan kitabım. Falan filan.
Velhasıl, hayat gerçekten güzel, yeter ki biz kapıları açalım:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder