Söz Verdiklerim Hakkında.

Biliyorum, yakında adım en yalancı blog yazarı* olarak anılmaya başlayacak ya da sevgili Prusya Kralı'nın dediği gibi zaten okuyucu oranı epeyce düşük olan bu blogdan tez elden kurtulmak zamanıdır. Aslında Külkedisi, nam-ı diğer Azotnarkozu blogunu kapatınca, ne zamandır aklımda olan ve son kullanma tarihi hızla yaklaşan bu blogu kapatmak fikri yeniden düştü içime. Bunun kişisel nedenlerine girmeyeceğim elbette ama en yalın anlatımıyla bir uzvumdan sonsuza dek vazgeçeceğim; yazdıklarımın üzerinde gezen bir çift gözü ardımda bırakacağım...

Beni blog yazarı olmaya kışkırtan sevgili Külkedisi bile bu alemde yoksa, zaten sayıları üçü beşi geçmeyen sadık okuyucularım dışında kimseye karşı sorumluluğum da yok aslında. Belki yeni bir isimle, yeni bir başlangıç yapmak lazım... Bilemedim. Düşünüyorum.

Daha evvel bahsetmiş miydim size, benim bloguma ilham veren Eda Liza'dır. Ona birinci doğumgünü için yazdığım masaldaki ejderhadan aldık ismimizi. O ejderhanın benim için neyi sembolize ettiğini sormuştu Almanya'da yaşayan -ruh hastalıkları doktoru arkadaşım- sevgili İbrahim. Aradan bir yıl geçmesine rağmen hala cevap veremedim. Ama şimdi bu hikayeyi anlatmak geldi içimden.

Eda Liza'nın doğduğu yıl benim için çok önemlidir; 2006. Çünkü o senenin Haziran ayında yüksek lisans tezimi teslim etmiştim. Afla döndüğüm okulda, sadece yedi ayda tamamlamam gereken bir tez konusu tutuşturuldu elime. Tek kelime Yunanca ve tek kelime Latince bilmeyen ben, ki sikkelerden de hiç anlamamam cabası, nasıl olduysa bu tezi verdim. Hatta yıllar sonra umduğumdan çok daha iyi bir iş çıkartabilmek, kendime güvenimi tazeledi. Dünya güzeli değildim ama epeyce çalışıyordu kafam. Bunu hatırlamak paha biçilmezdi.

Fakat oy birliği ile jüriden geçen tezim, bana bir doktora kapısı açmadı. Bambaşka dolapların döndüğü üniversitemizde nedense benim için yer yoktu. Bunu öğrendiğim zaman bazı hataların telafisinin mümkün olmadığını anladım. İnsanlar geri dönüş yollarıma mayın döşüyorlardı.... Doktora yapmak istiyordum fakat savaşmak fikri canımı sıkmıştı. İş yapmak istiyordum ben, didişmek değil.

Bütün bu kararların ve olayların sonunda, içimi kanırtan o Kasım akşamında iki şişe şarabı su gibi içtikten hemen sonra odama gidip, benim için hayatta ne kaldı diye düşünürken aniden Eda Liza'ya bir masal yazmaya başladım. Masalda Eda Liza, ben, Topkapı Sarayı, kurabiyeler ve bir ejderha vardı. Bu küçücük kızın bendeki etkisi büyü gibiydi. O masal ve devamında yazdıklarım beni inanılmaz rahatlattı. Hem Eda Liza'ya , hem kendime kelimelerle ulaşabilmek azıcık bile olsa sakinleşmemi sağlamıştı.

Bir yıl boyunca yazdım. Hatta bazı yazılarım yelken dergilerinde yayınlanmaya başladı. Yazdıkça daha da mutlu hissettiğimi gördüm. Sonra bu blog fikri doğdu. 2007 Aralık ayından başlayarak yazdıklarımı hiç tanımadığım insanlarla paylaşmaya başladım. Bir kısmı bana yorumlar bıraktılar. Bunun için minnettarım. Ama çoğu mail atmayı, msn semalarına not iliştirmeyi ya da yazdıklarımı görmezden gelmeyi tercih etti. Onlar da sağolsunlar.

Ben? Devam ettim. Duygularımı, düşüncelerimi, geçiş dönemlerimi hep yazdım. Yazıyorum. Bazen tüm samimiyetimle, bazen sırf kelimelere sığınıp oyun oynayarak... ( Çocukken iskambil kağıtlarından kaleler yapar, Maça Kızını da elime alır o sarayın kraliçesi ilan ederdim. Elbette Vale prens, joker ise soytarı olurdu. Zaten şans oyunlarıyla ve kağıtlarla tüm ilişkim orada kaldı. Ama ben bu oyunu yıllar sonra kelimelerle oynamaya başladım. Kelimelerden kaleler ve de kuleler inşa etmeyi denedim. Kendimi de bu kulenin içine Rapunzel olarak yerleştirdim. Blogda Fortunata** olarak yazdım. Çünkü şansa ve kadere yeniden inandım. Prensler ise binbir maskeyle ziyaret ettiler hayatımı ve dolayısıyla yazılarımı ama hala yüzündeki maskeyi çıkartarak kapıma gelen olmadı... Hala bekliyor muyum? Emin değilim.)

Neyse, bazen de arayıp konuşamayacaklarıma bir kaç cümle iletebilmek için umutsuzca yazdım. Ama sıkıldım artık. Bence alacağımı aldım ve vereceğimi de verdim.

Zaten sayısı beşi geçmeyen okuyucularıma eğer isterlerse bir şifre vereceğim yeni senede. Artık sadece onlar okusun istiyorum. Ayda iki bilemedin üç tane yazı ile devam etmek niyetindeyim. Kurgulayarak yazmak konusunda nereye gidebilirim görmek istiyorum. An be an hissettiklerim için ise yeniden günlük tutmaya karar verdim. Çünkü yazı üzerinden yaptığım sitriptiz, estetiğini bozmaya başladı. Azıcık daha devam edersem kendimi pavyon gülü gibi hissedeceğim!

Bazen bitirmeyi bilmek lazım. Aralık ayı, benim bu blogdaki yazılarımın zat-ı şahanelerinize son sunuluşudur- mudur?-***. Eda Liza, ejderha ve ben yakında başka bir boyuta taşınıyoruz. Ama gitmeden evvel, noel ruhunu, bayramı ve eski yıla dair muhasebemi yapıp vedalaşmak istiyorum.

Bu nedenle sizden ricam ay boyunca olabildiğince bol paylaşın fikirlerinizi, duygularınızı. Ve hatta eleştirilerinizi. Bana çok faydası olacağına eminim. Çünkü bir sonraki blogda yoruma açık olmayabilir yazılarım. Bu şansımı sonuna kadar kullanmak istiyorum.

Zaman ayırıp yazılarımı takip eden herkese bütün içtenliğimle teşekkür ederim. Bu arada ejderha hakkında hala bir açıklama yapmadığımın farkındayım, yapacağım:)))

*Yazacağım diye vaadlerde bulunup, pek çok konuyu yazamadan eskittiğim için:))

** Şans ve kader tanrıçası.

*** Bu ek yorumlardan sonra yapıldı:)))