Bir hafta daha eksiliyor hayatlarımızdan. Gün içinde yüzlerce cümle kafamın içinde dolaşırken, gün sonunda onları yazıp çizemeyecek kadar yorgun, dahası isteksiz hissediyorum kendimi. Sonra ertesi sabah oluyor ve gördüğüm rüyaları, yaşadığım gerçeklerle çırpıp ortaya çıkardığım bulamacı paylaşmak istemiyorum. Bir yanım yazmak isterken, diğer yanım ne yazmak, ne de okumak istemiyor.
Böyle işte..
3 yorum:
canın yazmak istemediğimde, hersabah taze ekmek almaya gidip sıcacık ekmeğin fırında çıkmadığını gören bir çocuğun üzüleceğini düşün senin yazılarını sabah bulamayınca :)
Ama ama çocuk dediğinde belden aşağıya vuruyorsun sevgili Guguk kuşu:) O zaman iki elim kanda olsa yazarım.
he he :)
Yorum Gönder