Bodrum'a Dönmek.

Döndüm..

Son gidişimde ruhumu oralarda unutmuştum, bu kez onu da alıp geri geldim. Meğer amma zormuş ruhsuz yaşamak! Hani doktorlar beyin ölümü gerçekleşti fişi çekelim diyor ya, Allahtan kalp ölümü gerçekleşti fişi çekelim diyen yok! Çünkü anılar kalp masajı gibiymiş... Anladım. Artık benden olmaz dediğinizde ılık ılık masaj yapılıyor kalbinize.. Sonra bir bakmışsınız nabız gelmiş!

Edebiyat ve sanatın pek çok dalıyla beslensek bile kulağımıza, gözümüze, gönlümüze ilk yerleşen görüntüler neyse, ayağa kalkarken onlarla hayat buluyoruz. Bir Avrupalı adamın yüz yıl önce yazdığı eser epeyce hislendiriyor hatta ağlatıyor olsa da, içimizi hoplatan köyümüzün türküleri oluyor. Efeler Harmandalı oynamadan, dizler yere değmeden çoşmuyorsunuz.. 

Anladım ki özlemişim Bodrum'u...

Çarşamba akşamı iğrenç bir otobüs şirketiyle yola çıkmak zorunda kaldım, çünkü seçim sonrası ne otobüs ne de uçakta yer kalmamıştı! En antika şirketle onbeş yıl öncesini aratmayan upuzun, uykusuz ve gerçekten nostaljik(!) bir yolculukla Selçuk'a ulaştık. Dağın tepesinde Keçi Kalesi’ni gördüğümde sevindim. İyice yaklaşmıştık.

Umutlandım ve bir elimle diğer bileğimi yakaladım, nabız yoktu. Sonra bir umut daha dedim ve  sol göğsüme dayadım avucumu, ama hala nabız yoktu. Nabız bir yana, sanki duygusal bir kramp vardı vücudumda, hislenemiyordum. En sevdiğim yere gidiyordum, hem de yıllar sonra ve hiç duygulanmamıştım. Eskiden heyecandan içimde kelebekler uçardı, koltuğumda zıplamak isterdim.
Ardından Bafa gölü.. Güzelim Herakleia! En son, 2002 yılının Mart ayında İzmir’e giderken dedeciğime laleler toplamıştık gölün kıyısından. Ne kadar mutlu olmuştu. Yanımdaki muhterem bile mutlu olmuştu laleleri görünce.
Laleleri ve dedemin doğumgününü hatırlayınca  niye bunca zaman kendimi cezalandırdım diye kara kara düşünmeye başladım.

Torba Kavşağı’ndan sonra kaleyi gördüğümde hala nabız yoktu. Bu iş buraya kadar dedim. Benim için bir umut yoktu.  Yani gözden ırak gönülden uzak durumları vardı kaleyle aramızda.. Aşkımız bitmişti. Taaa ki kuzenler beni garajdan alıp mahalleye götürene kadar.
Dedemi gördüm, orada film koptu. Ben gittim bir karton karakter geldi yerime. Çünkü insanın gözünden yaş akar, süzülür ama fışkırmaz!! Dedem var ya dedem o insanı hayata döndürür. İspat mı lazım? İnanmayan nabzıma baksın; pıt pıt atıyor artık. Meğer aşk bitmemiş; donmuş sadece!

Oradaki insanlarla gizli bir sözleşmem var benim;onlar  herkesten iyi biliyorlar hangi kelimelerin mantık süzgecime uğramadan doğruca kalbime saplandığını.

Bütün bu duygu dolu anlardan sonra bavulları kenara bırakıp, koşar adım denize gittik. Sular beni hatırladı, ben suları.. Başka yerlerde yüzerek aldattığım Ege'den defalarca özür diledim. Ama çok kızmış olmalı ki  tuzuyla kavurdu gözlerimi! O yaktı kavurdu ben inadına yüzdüm. Sonunda barıştık. Aşkta gurur olmaz :)

Ardından en özlenen tur atıldı; liman (kalenin önündeki mermer aslanımı kaldırmışlar ama dedem içeride merdivenin başında oldugunu söyledi). Ardından Ali Cengiz'de (Aleko) adaçayı içildi; Eşref Amcamı, Dalavera Mehmet’i, Fatma Teyzemi, Kübra Ninemi, Hüseyin Dedemi, Raşid Amcamı.. hepsini andım. Her yudumu biri için içtim. Adaçayı içmek törenseldir, bunu bütün Bodrumlu çocuklar bilir.

O gece anılarımla koyun koyuna yattım. İçimi dışımı temzileyen Ege'ye minnettar, uyku krallığında huzura kavuşmuş bir ruhtum.

Sabah olur olmaz bahçeme koştum, anneannem kahvaltısını yapıyordu. Ah nasıl yaşlanmış, canım benim.. Onu gördüm ya, bahçeme kavuştum ya kayboldu sandığım herşey  içimdeki yerine geri döndü. Beni ben yapan ne varsa oradaydı; anneannem, bahçem, havuz, kırmızı balıklarım, büyülü mavi yaseminler, mum çiçekleri.. Allahım ben nasıl dört yıl oralar olmadan yaşadım? Yaşamadım ki.. öylece nefes aldım. Benden geriye kalanlar oradan oraya savruldu durdu.

Meğer neşem dut ağacının dalında, kahkaham kuyunun sularında kalmış! Hepsini geri aldım. İçimi, dışımı, kalbimi, cebimi; sevgiyle, vefayla, merhametle, umutla tıka basa doldurdum. Her öpücükle, her gözyaşıyla yanaklarımın pembeleştiğini hissettim.

Sonraki günler bu ilk iki günden aşağı kalır değildi.. Köyde akşam serinliğini hissetmek, Gümüşlük’de antik limanın üzerinde yüzmek, dedemle avluda kahvaltı yaparak güne başlamak, Denziciler Kahvesi’nde mandalina gazozu içmek, Behçet abiyle börülce yemek, pazara gitmek (zeytinci Mehmet Abi beni unutmamış diye deli gibi sevinmek!! ), Ortakent'te suların içinde balık ziyafeti.. Of ya, dünyanın en güzel köyü benim ki. Yok yahu ötesi. Egeliyim ben kardeşim.

Öyle çok şey varki anlatmak istediğim. Dedemin Madam Vera ve İstanköy’lü dostu Gavur Yaso ile maceraları.. Bitez'in nergis tarlaları.. Adaboğazı'nın mavi suları.. Karaada'nın bana sitemkar günbatımı.. (fotografını cektim, Karaada’nın ardında gördüğünüz İstanköy'dür; dedemin köyü..) Ve dağların ardından bana unutulmaz ışıltısıyla hoşçakal diyen mehtap..
Hepsini yazacağım.

Çok mutlu döndüm ben bu tatilden.
Diyeceğim o ki eger rotanızı kaybetmiş ve öylece usul usul rüzgar bekliyorsanız, benim yaptığım hatayı yaparak yıllarca hiç suçu olmayanları ve özellikle kendinizi cezalandırmayın. Lütfen en çok sevildiğiniz ve en çok sevdiğiniz yere gidin. Sırlar orada. Rüzgar orada.
Rüzgarı orsalayın ve devam edin : )

Rasgele..