Bu nasıl bir şey biliyor musun? Hani niyet etmek gibi. Yani belki de daha doğrusu niyet bile etmemek, tam kalbinin ortasından, en derinlerden bir yerden, istediğini bile bilmeden istemek gibi. Dileklerden, niyetlerden çok daha anlamlı, çok çok kocaman.
Şarkıda der ya "küçücük bir bakışın çözer beni kolayca..." işte öyle biraz.
P.tesi sabahından bu yana çektiğim yürek acısı tarifsiz, çaresizliğimin sınırları uçsuz bucaksızdı.. Nihayet günler ve geceler sonra Theodora ve ben evimizde uyuyacağız bu gece. Ve dilerim sağlıkla yatıp, sağlıkla kalkacağız.
Bu yazı sadece benim duygularımla ilgili değil, küçücük bir canı hayatta tutmanın ne kadar zahmetli olabileceğiyle de alakalı. Çünkü Theodora'yı bulduğumda, onu olduğu yerden alıp eve getirdiğimde galiba tam olarak ne yaptığımı bilmiyordum. Sadece tahmin yürütüyorum ama bence çocuk sahibi olmaya karar verdiğinde pek çok anne ve baba da tam olarak neye evet dediklerini bilmiyorlar... Çünkü bu bilinebilir, başka seçimlerle karşılaştırılabilir bir şey değil!
İnsan ne kadar sevinçle dolacağını ve en ufak aksilikte ne denli şiddetli acı çekeceğini tahmin etse, acaba bunu yapar mı? Kim ısınmak için ateşten bir top kucaklar!?
Onca kitabın, onca hocanın emeğini zayi eden ben, hayatın sırrını şu hap kadar canda bulacağımı nasıl bilebilirdim? Kim derdi ki, gün gelecek bir canlıyı canımın içi diye seveceğim?
Theodora benimle yaşamaya başlayalı bir ay oldu. Adı gibi bir hediye o hayatımda. Kocaman kocaman boşluklarımın tıpası, yaması değil, aksine, hacminden beklenmedik şekilde kendi yerini açan, hastalandığında beni olası boşluğuyla titreten minicik bir can.
Anne sütünden mahrum yavru kedi bakmak ve hayatta tutmak çok zormuş... Onların sokakta nesiller boyu maruz kaldıkları öyle çok illet var ki, insan hepsini bilse bu savaşa girer mi acaba?
Theodora'yı bulduğumda en fazla on günlüktü. Mosita Veteriner Kliniği'nde* Veteriner Altuğ Bey, Bilge Hanım ve Ceyda Hanım ilk haftalarımızın sağlıklı geçmesi için inanılmaz destek verdiler. İyi de gittik. Ama ne olduysa oldu ve bu hafta başında zorlanmaya başladık...
Meğer sadece pireler ve kalsiyum eksikliği değil, bir sürü parazit de varmış sınavımızın içinde... Bu parazitlerle savaşmak zorunda kalan küçücük canlar, çoğu kez biz anlamdan ellerimizden kayıp gidiyorlar.
P.tesi kontrole gittiğimizde yemek ve kaka normal olduğu için veterinerimiz sakindi. Yine de karnındaki şişlik huzursuz etmişti. Fakat asıl zor günümüz Salı sabahı başladı.
Güne bir krizle girdik. O kadar moral bozucu bir titreme hali ki, seyretmesi çok zor... Theo, o gün, akşama kadar klinikte kaldı. Gün içinde ve akşama doğru güçlenmesi için vitaminleri ve diğer gerekli iğneleri yapıldı. Geceyi yalnız geçirmemesi için eve getirdim. Odaya da bırakmadım. Gözümün önündeydi neyse ki!Fakat iki saat içinde, ki son üçü bir saatte, ard arda dört kriz geçirince, soluğu Cadde Veteriner Kilinik'de ** aldık!
Bu krizleri kesinlikle epilepsi kriziyle aynı tanımlayabilirim; kendini sağdan sola atan, kasılan, ağzından saydam bir köpük gelen, titreyen ve nefes alamayan o bildik zor sahne..
Konu şu ki iyice şişen karın nefes almayı imkansız kılınca yaşanıyor bütün bunlar.. Bir üşüme ve soğuma, sonra ısınma.. Çiş kaçırma...
Neyse ki gittiğimiz klinik yirmi dört saat açıktı ve bizi şu hayatta gördüğüm en sakin, en ne yaptığını bilen veterinerlerden biri karşıladı: Sinem Hanım.
Onun hızlı ve doğru kararları sayesinde evdeyiz bugün! Çünkü bu minik canların şansı yarı yarıya... Hekimler de en az bizim kadar çaresiz. Özetlersek işin yarısı teknik, diğer yarısı dua!
Demek istediğim şu ki, olur da bu minik canlardan birini kurtaracak olursanız, önce üşenmeyin, birkaç saat iyice etrafa bakın; anası orada mı? Zira bebeği ondan iyi kimseler besleyemez.. En ideal yardım anneyi beslemek. Ama anne kedi yoksa, sizinle gelmesi gerekiyor demektir. Yoksa zaten siz, onu bırakıp gittikten kısa bir süre sonra erkek kediler veya kargalara yemek olacaktır. A, burada şahsi kararınıza saygı duyarım, "doğa böyle bir düzen Elvan" diyebilirsiniz. Haklısınız da, bu bir bakış açısı ve tek bir doğru yok.
Ancak doğrunuz benimkiyle aynıyla lütfen hemen bir veteriner hekimden yardım alın. Sakın süt vermeyin. Belki azıcık su.. Onlar size mamayı nasıl vereceğinizi, biberonu nasıl tutacağınızı anlatacaklar. Tabii bu minicik canlı annesiz kalmışsa artık onun çişi kakası da sizin sorumluluğunuzda.. Bir buçuk aylık olana dek her gün dikkatle bakın kaka yapacak mı? Kıvamı ne çok katı, ne de ishal gibi olmamalı. Bu iş için videolar var. Hafif nemli bir pamukla annesi yalıyor gibi masaj yapmanız lazım. Kolay değil ama onun yüzündeki rahatlama var ya, insan öyle bir hale geliyor ki sanki hayattaki en önemli şey o iki santimlik kaka! O kaka ki yapılmadan huzur yok! Çünkü zehirlenebilir...
Sonrasında öyle hızlı öğreniyor ki kumunu, mamasını ve hatta su içmeyi... İnsan doğanın bu garip bilgi aktarımına inanmıyor!
"İnsan insanın külüne muhtaç" lafını kafamda bir yere oturtamadan geçen onca yıldan sonra, bu defa da her canlının bir diğerine nasıl da görünmez ipliklerle bağlı olduğuna aymanın haklı sevinci içindeyim. Kaldı ki son bir aydır elimdeki iki kitap*** da çok manidar...
Evet Theodora'yı kaybetmekten çok korktum. Bu doğru. Ama şimdi anlıyorum ki, asıl korktuğum hayatla kurduğum bu muhteşem bağı bir kez daha yitirmekti. Kimin ya da neyin ilacımız olacağı belli değil. O yüz kilitli kapılarımızın bir minik patiyle açılmayacağı ne malum?
* Mosita Veteriner Kliniği: 0216 336 12 30
** Cadde Veteriner Kliniği ( 24 Saat açık ) : 0216 363 06 66
*** Seninle Başlamadı, M.W.
İçimizdeki Balık, N.S
