Tek tek söksem dişlerimi, taşlara sürte sürte törpülesem de tırnaklarımı olmuyor, defalarca kafasını koparttığım öfkem her çaresiz hissedişimde beni ele geçiriyor. Üstelik beni bu hale düşüren hep aynı tuzak, avlayan hep aynı avcı oluyor. İnsan yedi kat ele değil, yakın bildiğine almıyor gardını.
Dayım öldü benim. Hala içime sinmiyor ölümü, hala daha fazla ne yapabilirdim diyor içimdeki ses. Ben kendi muhasebemde hata ararken, birilerinin kendilerini aklamış, üstüne haklı çıkmış olmalarına inanamıyorum.
Ailem açık yaram benim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder