TURKUAZ RENKLİ BİRGÜNDEN NOTLAR

 

 

 

 

Kitapçı.

"Ölmek, eskimiş bir kıyafeti değiştirmek sadece...." Dün kitapçıda Deniz'in önerdiği kitaplardan birine denk gelir miyim diye bakınırken karşılaştığım cümle.

Peki yaşamak ne?

İnsan ne zaman gerçekten yaşar? Hayatın hakkını vermek dediğimiz nedir?

 

 

 

Tatlıcı.

Bazı tatlılar kişisel tarihimize yolculuk sanki. Kaşık dolusu tavukgöğsünün ağzımın içinde yuvarlanışı ve ben yutkunduğumda düştüğü yer.

Orası çocukluk.

 

 

 

Nur-u Osmaniye.

Ezberim, endişem, tanıdığım, hiç tanışmadığım. Akrabam, akbabam. Hepsi ve hiçbiri.

 

 

 

 

Kadırga.

Sıcacık bir tanışıklık. Değişmeyen ayrıntılar. İnsanda geçmişe dönme isteği yaratan güzellik... Pencereden sarkıtılan hasır sepet, küçük renkli kuş  lokumları...

Artık yaşamayan Necati bakkal...

 

 

 

 

Özbekler Sokak.

Annem. Anneannem ve dedemin aşkı. Aşığın aşka ihaneti. İhanetin miras kalan laneti.

 

 

 

 

 

EVDE OLMAK

Uzun zamandır hissetmediği duygular ard arda içimi yoklamaya başladı. Sanki sihirli değnek değdi de şu hayat oyununun perde arkasına geçmeme, sahnelenen oyunu izlememe izin verildi. Hatta  zaman zaman o kadar cömertleşti ki oyun kurucu, kulise girmeme ve makyajını silip, kostümünü çıkartan oyuncuları görmeme bile müsaade etti.

 

Sahne performansını sevmediklerimi, ayna karşısında kendi yüzlerine bakarken gözlediğimde içimde yükselen anlayış ve merhamete çok şaşırdım. Kimse masum veya kimse suçlu değildi. Senaryo ne diyorsa onu yapmışlardı.

 

Evime çok yaklaştığımı hissediyorum. Bütün eşyalarım hazır, renkler, sesler hatta kokular bile. Anahtarı görüyorum ama henüz elime almadım.

 

Rüyalarım beni daha önce gitmediğim yerlere taşımaya başladı. Yoga matı yine uçan halım. Bilinmeyene karşı yükselen merakım ve öğrenilmiş çemberde kalmamı isteyen tembelliğim çekişmeli bir telaşın içindeler.

 

Sezgilerim yükseldi. Öfkem dinginleşti. Bana iyi gelmeyeceği besbelli olan enerjilerden hoyratlık etmeden uzak kalabilmeye başladım. Belki de ilk kez bütünün parçası olabilme ihtimalini, bunun olabilirliğini sezdim. İlk kez kitaplar değil, algılarım dile gelmeye başladı.

 

Evimin içini çok merak ediyorum. Dilerim merhameti yüksek bir ruh vardır içeride... Kaderinde çok üretmek, çok sevmek, çok anlamak olan... Beni bana yeniden hatırlatacak bir ruh.

 

Şimdilik bahçem bile çok güzel!