Son günlerde sevinç hakkında bir kitap okuyorum. Okudukça bir kez daha görüyorumki aklın yolu bir ve kalbin yolundan hiç uzak değil. İkisi ayrı ayrı şeyler değil... Ayırmak, bölerek yönetmek daha fazla işimize geldiğinden icat ettiğimiz işler.
Sevinç tek, merhamet tek, sevmek, öğrenmek, fark etmek, hissetmek tek. Zamansız, cinsiyetsiz, koşulsuz olunca güzel, ancak o vakit sahici.
Cesaret şifa bulmak için en önemli duygudur diyor Deniz Altınay. O halde tescilli bir korkak olarak iyileşmemek için bir sebep göremiyorum. Hayatta göze aldıklarımız kadarız, daha çok veya daha az değil. Sanırım kendime sevgi ve saygı duyduğum, içimdeki sevincin taştığı zamanlar da o anlar; korkumla beraber yürüyüp, cesaretimi kucakladığım eşsiz dakikalar!
Fotoğraf 2008 Saruhan
Kitap Spinoza'nın Sevinci Nereden Geliyor?
