TANESİ 16 TÜRK LİRASI OLAN MUTLULUK.

Son birkaç haftadır 2007 senesinden bu yana yazdığım yazılara bakmakla kalmıyor, taslak olarak bıraktığım, tam yazmışken yayınlamaktan vazgeçtiklerimi de kontrol ediyorum. Sayıları az değildi fakat hepsini temizlemeyi başardım. Ya yayınlanmalıydılar veya silinmeliydiler, bende öyle yaptım.

En çok dikkatimi çeken düştüğüm tekrarlar oldu. Tam uyanacakken uyuyakalmalar, tam yetişecekken gecikmeler, çok düşleyip eyleme geçiremeyişler... Hedefsizliğimi gördüm, amaçsızlığımı, gündelik olanın telaşını hakikatim sanıp zamanı yitirişimi açıkça anladım.  Derin bir arzum mu yoktu yoksa onu gerçekleştirecek inancım mı eksikti orasını bilemedim. Anlık saman alevi gibiydi sevinçlerim, öfkelerim. Hiçbirine, hiçkimseye sıkı sıkı tutunmamış ama zahmet edip bir adım da ileri gideyim dememiştim. Bir yanım yapış yapış geçmişti, öte yanım lastik gibi çekerek uzatılır sanarak ertelediğim geleceğim.

Okudum okudum, kimdim, neydim neden bu kadar çok yazmıştım hiç  anlam veremedim. Hep bi yorgun, hep haksızlığa uğramış ve pek bi naiftim. Aşırı sıkıldım kendimden. Kocam olsam boşardım, belki bu yüzden içimdeki kocamış kocayı ne yapsam onu da bilemedim. Geçmişi çuval çuval tepiştirip ne diye çöpe atamamıştım ki? 

Pazarda dolaşırken pazarı, acayip kaliteli çorapları uygun fiyata alınca birden bire kendimi gördüm. Etrafımdakiler için ucuza alınmış kaliteli çoraptım ben! Hoba!!  Beni on altı liraya almışlardı ve ederim bu sanmışlardı. Bende çıkıp yok yok aslına ipliğim şu, ederim bu dememiştim ne kendime, ne de onlara. Ara sıra bi bana yazık oldu hissi geliyordu ama dedim ya saman alevi gibiydi duygularım, bunu onlar da biliyordu. Ne öfkemden korktular ne de merhametime aynı merhametle cevap verdiler. 

Olsun. Ben biliyorum; bugün aldığım çorapların ederi on altı lira değil, benim ederim de bana biçtikleri fiyat değil. Anladım.