Dayım gideli kırk bir gün oldu. İsteyerek gitmedi. Beni terk etmedi, sadece çok hastalandı ve öldü. Artık kocaman kadınım ve beni seçmeyenle, gitmek zorunda kalanı ayırabiliyorum. Yine de gözyaşlarımın sel olmasını engelleyemiyorum. Dayım henüz buralarda, hissediyorum. Hala uçurtmalarla, oltalarla ve uçan balonlarla gülümsüyor bana.
Dayıcım, çok özleyeceğim seni.
Bugün dayıma verdiğim sözü layığıyla tuttuğum nefis birgün oldu. İki kişilik yaşıyorum ben; erken giden sevdiklerim için de nefes alıyorum. O yüzden bugün araba kullandım, sanki birgün dayımı evden alıp boğaza götürebilecekmişim gibi.... Yarın sahilde kitap okuyacağım, sanki bir yalının rıhtımında yaşıyormuşum gibi..
Ben kesinlikle yaşayacağım. Ben Elvan Eti, ölmeden önce mutlaka yaşayacağım. "hayat dolu, kanlı canlı kadındı be, nasıl gider?" diyecekler ardımdan:)
Ağzına sıçacağım bu Dünyanın! Asla eski hayatıma dönmeyeceğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder