KAYITSIZ PAZAR

 

Her sabah uyandığımda yatağın aynı tarafından kalkıyor ve aslında bir gece önce yatarken "kendime "yarın diğer taraftan kalkayım" demiş oluyorum. Neden bu kadar basit birşeyi bile yapamadığıma gelince, işte orasını pek anlayamıyorum. 

İkinci hamlem kahve yapmak üzere mutfağa gitmek oluyor. Aslında önce ılık limonlu su içmek istiyorum ama onu da yapmıyorum. Kortizol seviyemin epeyce yüksek olduğunu bile bile kahvemi demliyor, hatta bir taneyle yetinmeyip, ikinciyi içiyorum.

Güne balkonun serininde kuşları dinleyerek ve karşı apartmanı saran sarmaşığı izleyerek başlamak istiyor ama nedense elimdeki telefonu diğer odada bırakamıyorum. Bir gözüm hep onda oluyor, bundan hiç hoşlanmıyorum.

Yeterince erken uyanmama rağmen kalkıp sahile inmiyor oluşumu, bacaklarımdaki tüm sorunlar için aslında yürümem gerektiğini bile bile neden akşamüzerine ve sonra yine bir diğer sabaha erteliyor ve gerçekleştirmiyorum.

Gün boyunca gayet makul miktarlarda ve oldukça temiz beslendikten sonra neden yatmadan kısa bir süre önce manasız bir yiyecek bulup illa geveliyorum?

Bayıla bayıla aldığım, bi de üstüne organik kremleri kullanmak konusundaki istikrarsızlığıma ne demeli? Veya besin takviyeleri konusundaki düzensizliğime? Birgün keten tohumlu yulaflı galeta pişirirken, ertesi gün ekmek arasına zeytin sıkıştırıp yememi nasıl tanımlamalıyım?

İnsanları bana, hissettiklerime, yaşadıklarıma karşı kayıtsızlıkla itham eden ben acaba kendime karşı en kayıtsız değil de neyim? Ben kendimi bu denli yok sayarken onlardan var saymalarını beklemek gerçekçi mi?

Velhasıl elimdeki matematik neresinden bakarsam bakayım sağlıksız. Zaman zaman ufacık iyi kılma başarısı göstersem de genel tablo sevimsiz.

An itibariyle kucağımda kocaman bir Pazar günü var ve ben onunla ne yapacağımı hiç ama hiç bilemiyorum. Amin