Hayat bütün korkularımızı yaşatmadan bitmiyor, gitmiyor. Dayım hastaneye düşmekten korkardı, tam istemediğini yaşadı. Son iki gecesini hastanede geçirdi. Üçüncü geceye gücü kalmamıştı. Ben ailemin yokluğuyla sınanmaktan korkardım, belki bu yüzden kendimi hiçe saya saya titrerdim üzerlerine ve bu sabah yoklar!
Ben mi? Yaşıyorum. Onlar? Yaşıyorlar.
Çok sıkıldım benden kolay vazgeçilmesinden. İşe yaradığım sürece sevilip, fikrimi, daha fenası duygumu söylediğimde tartaklanmaktan. Artık gücenmiş ve kırılmış olmaktan da yorgunum. Ortada ölüm yok diyorum kendime, sadece birileri beni istememiş. Tıpkı benim de birilerini istemeyebileceğim gibi.
Ailemin beni gözden çıkarttığı ikinci bayramın sabahında, kendimle baş başalığımla daha ahenkli olacağım günlere doğru ivme kazandığım yerdeyim.
Bayramlardan ne olursa olsun nefret etmemeye çalışacağım. Dünya'da yeteri kadar nefret var.
Hepinize İyi Bayramlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder