Şehrin sessizliği huzur vermiyor. Hissettiğim şey tedirginlik. Saat sekizden önce sokakta olmak istemezdim. Gerçekten geriliyorum. 

Ne fena di mi? Ne travmatik! Durmayan bir uyarıcıya maruz kaliyoruz. Kesintisiz endişe, daimi bir tetikte olma hali. Asla gevşemeyen omuzlar, bütün gece sıkılan dişler.... Kökünden koparak dökülen saçlar.

Hayat bundan daha fazla birşey olmalı. Daha mutluluk verici, çok ama çok daha şen olmalı.. Değilse de kabulun içinde daha iyisine kavuşmak niyetiyle mücadele olmali.

Hava hala karanlık, yedi kirkalti. Pek çok insan iş yerine ulaşmak üzere sokaklarda üşüyor, islaniyor. Virüs desen almış başını gitmiş. Karanlık, belirsizlik, neşesizlik tam boy!

Sence abartıyor muyum?