Ha ha ha, işte pospozitif bir insan karşınızda:
Ben!
Vallahi demek böyle oluyormuş bir sonraki hamle nedir diye beklemek? Dışarıda korkunç bir rüzgar ve buz gibi bir hava varken benim tek derdim halsizlik ve tadını alamadigim kahve.
Evet hastayım ama mis gibi koşullarda hastayım. Evim sıcak, kedim yanımda, yemeğim var. Kitaplarım, bilgisayarım. Yani hastalık mı, tatil mi belli değil.
Ya benim kadar şanslı olmayanlar? Kötü beslenen, ısınamayan, yıkanamayanlar? Terlediginde bir çift yedek pijaması olmayanlar?
Refet. Okuduğum en gercekci yoksulluk hikayesiydi. Nedense bu havada aklım o geliyor. İstanbul'da yoksulluk... Üşümek, aç kalmak. Hem de şehrin ortalik yerinde....
Niye şaşırıyorum mi? Acımızı, uzuntumuzu, tıpkı acligimiz, hastalığınız gibi yalnız yasamiyor muyuz? Hem de şehrin ortasında! Herkesin arasında...
Dünya 2022 kişini nasıl anımsayacak? Tarihçiler, gazeteciler bugünleri nasıl anlatacak? Boşalan evler, ayrılan çiftler, özel okullardan alınan çocuklar....
Korkunun yerini beklemek aldı. Büyük, kocaman birşey bekliyorum sanki.... Ama ne? Bilmiyorum...
Bugün yazarım belki öğleden sonra. Şimdilik iyi Pazarlar hepimize.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder