Günaydın,
Zurnanın zırt dediği yerden selamlar ve sevgiler. Bugün daha iyi uyanırım sanmıştım, yanılmışım. Kafam davul gibi. Göğüs kafesimde berbat bir ağrı var ve boğazıma el süremiyorum. Ama gerçekten beter olsaydım yazamazdim değil mi? Yani ölümcül bir durum yok çok şükür. Sadece aşırı yorgunluk ve hava değişimi fazlasiyla zorladı. Hepsi bu.
Okulu asmam kötü oldu. Sömestr ile birlikte uzun bir ara verdik. Yeniden toparlanmak hem benim için, hem de çocuklar için vakit alacak.
Şu an tek yapabildigim dinlenmek ve biraz bisiler okumak. Elimden gelen bu kadar.
İnsan kimildayacak gücü bulamayinca olası yaşlılık senaryoları dönüyor aklında. İster istemez yakınlarda kaybettiğimiz Sevgi Teyzeyi düşünüyorum. Tek başına yıkanamadi, evden cikamadi .. Özlediği pek çok şeye hasret gitti buralardan. Onu düşündükçe çocuksuz bir kadın olarak kendi hayatimin sonunu gördüğümü düşünüyorum.Ustelik o son sahnenin bana yaratıcının hediyesi olduğu fikrindeyim.
Görmek istedim sanirim. Seçimlerimin sonuçlarıyla peşin peşin yüzleşmek adına özellikle odasina girip, vedalaştım. Ölümün yalnız, yaşlı bir kadını nasıl yakaladığını anlamak istedim. İkisi arasında nasıl bir sahne olmuştu?
Gördüm. Hala sindirmekte zorlanıyorum. Değil bir insan, hiç bir canlı, bir çiçek bile tek başına ölmemeli.
Ölümden korkmak değil benim derdim, onu unutarak yaşamayi pas geçmekten sikintiliyim. Oyle veya böyle, er ya da geç herkes gidecek. Kimse kalmayacak. Çarklar dönecek, oyuncular değişecek. Önemli olan ne peki?
Sence nedir bir hayatı değerli ve yaşanmış kılan?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder