Varlığını bilmediğiniz bir şeyin yokluğu hissedilir mi? Öyle kayıpları, o kadar beklenmedik kopuşları var ki hayatın, yokluk, olsa olsa varlığı, bir zaman var olanı devleştiriyor. Victor benim için öyledir; varlığı beş idi, yokluğunda varlığını özlemek on beş...
Kırsala göçmekle ilgili pusulasızım, Kutup Yıldızını kaybetmiş, kerteriz almayı unutmuş bir denizciyim. Victor yaşasaydı, o benim yıldızım olurdu. Ne yöne gideceğime dair Ayışığı yollardı patikalara. Acıkınca sepetini açar üç beş kaju dökerdi avucuma... O olsaydı mutlaka başarırdım.
Şimdi pusulam kalbim, yıldızım iç sesim, varlığım sadece kendim!
Kanser oldum sandığımda eğer bu maceradan sıyırırsam Kutup dairesine gitme sözü vermiştim kendime, sözümü tuttum, gittim. Çok da sevdim oraları. Az kaldım ama sevdim. Pandemi adı altındaki şu kepazelikten yırtınca da kırsala göçeceğime dair sözüm var kendime. Ne zamandır ertelediğim, yalancı mıyım acaba diye kendime yüklendiğim sözüm. Onu da tutacağım. Gideceğim.
Evet eksiğim. Bilgim eksik. Görgüm eksik. Yaşanmışlığım, param ve en önemlisi yoldaşım eksik. Olsun, ben varım! Yaza çize, söyleye söyleye güçlendiriyorum kendimi. Kimsem yoksa yolumu aydınlatacak, ben kendime ışık olamaz mıyım?
Daha önce başarmıştım. Londra'ya giderken de kimse yoktu yanımda. Ama oraya gider gitmez etrafımda birileri olmuştu. Asıl iki kişilik yolculuklarım fiyaskoydu benim. Sürekli birileriyle senkron tutturmaya çalışmak ve yarım yamalak işler peşinde koşmak ne kadar da yorucuydu..
Eğer insan küçük alemse, içimde bir kutup yıldızı var. Şimdi yapmam gereken tek şey parlamasına izin vermek:) Canım kardeşim Victor, Kutup Yıldızım, her nerede parlıyorsan seni çok özlediğimi bil...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder