İstanbul; Dersaadet, Kentlerin Kraliçesi, Konstantin'in şehri...
Ben; yüzlerce hayat aynı şehre vurulmuş fani. Dünya'ya gelmenin en güzel, belki de tek güzel yanısın İstanbul'um.
Çok yorgunum, seni özlemekten yoruldum. Sevdiğimi özler gibi özlüyorum Boğazın kıyılarını. İçimi delip geçen serini, suların yüzüme savurduğu tuzu. Kentin silüetine her bakışımda başka bir hikayede varoluşumu ve sonra yok oluşumu... Yaş aldıkça güçlenen bağımızı, derinleşen ilişkimizi, basmaya kıyamadığım arnavut kaldırımlarını özlüyorum.
Değişen çehresi, bir dilberin yavaş yavaş kırışan derisiyse ve artık dokunduğumda pürüzsüz elleri, sarıldığımda incecik bir beli yoksa da gözleri var. Gözleri, Boğazın deli suları... Değişmeyen, yaş almayan, bin kere fethedilse, bir kez bile teslim olmayan ruhu...
Meryem korusun seni kraliçem, gözlerin gözlerimden hiç ayrı düşmesin. Boğaza gidip erguvanları seyredemediğim ikinci bahara selam olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder