KEŞKE

Ölmeden evvel görülmesi gereken yerler listesi vardır, yapılması gerekenler. Tadına bakmamız gereken yemekler, yüzmemiz gereken denizler, ziyaret edilecek müzeler, öğrenilecek diller.

Ben bazılarını yaptım ama çoğu hayal olarak kaldı. Kim bilir, belki yeterince istemedim, uğruna emek harcamadım? 

Bir tek konuda içim bir kuş kadar hafif; tamamlamadığım ucu açık çemberim kalmadı. Hakkını yediğimi düşündüğüm, bir şans daha vermem gerektiğine dair içimi kemiren herkesi aradım. Hatta bana bir şans versin diye kapısını tırmaladıklarım bile oldu. İçim çok rahat. Ne alacağım var, ne de vereceğim. Kimsenin arkasından ağıt  yakmayacak kadar temiz yüreğim.

İlişkilerim adına bir tek keşkem yok, şükür.

Bunu yazmak istedim çünkü 2008 yılında tanıştığım bir kadın öldü geçen hafta. Zamanı manidar bir ölüm... Ardında kalanlar sosyal medyada gözyaşı döküyorlar. İzlemek üzücü ve bir o kadar da ibret verici. Yaşarken konuşulamayanları şimdi bir ömür kafalarının içinde konuşmaları gerekecek. Dilerim öyle olmamıştır. Yoksa çok hazin...

Keşkeniz olmasın a dostlar, keşke insanı ham yapar!