Bugün geç bir günaydın olsun benden. Geç uyandığımdan değil, klavyeme ancak kavuştuğumdan, zor birgün olduğundan. Ruhların göçü hızlandığından. Ve daha pek çok sebepten.
Yıllar önce bu blog sayesinde tanıştığım ve zamanla bana ahiretliğim diyecek kadar karşılıklı kalplerimizi açtığımız çok değerli bir dostum eski eşini uğurluyor bugün. Çocuklarının babasını, hayatının en kıymetli insanlarından birini. Cenaze az evvel İzmir'de toprağa verildi. Emekliliklerinde dostluklarını sürdürecek, orada yaşayacaklardı. Anlatsam masal dersiniz ama birbirini eş olarak zor bulup, dost kalabilen ve sevgiye hakkını verenler var bu hayatta. Onlar sahiciler, sahiden, essahtan sevenler.
Bütün bunların bevarih rüzgarlarına denk gelmesi ne tuhaf. Sevenleri ayıran bir rüzgardır benim takvimimde. İlişkilerin tutkalı yeterli değilse, savrulur ruhlar bevarih önünde.
Ben bir defasında savrulmuştum. Hiç unutmam tıpkı Luna Park'a gitmek gibiydi. Dönme dolaba binmek gibi. Başım dönmüştü. Çok ağrımıştı kalbim; önce heyecandan ve sonra kederden. Bu sayede öğrenmiştim yüreğimin yerini. Yoksa anatomi bilmem ki ben.
Ilık esen rüzgarları hiç sevmem. Tatlı su balıklarını, içtenliksiz uzlaşmaları, görev gibi yaşanan hayatları hiç sevmem.
Bevarih rüzgarları acımasızdır, dikkat etmeli.
2 yorum:
Seneler evvel bi hikaye okumuştum Sevgili Elvan, iki kadin, ikisi de yaşlarinı almış biri severek evleniyor diğeri sevmiyor ve gün geliyor eşleri ölüyor. Yazar soruyor diyor ki en çok hangisi aglamistir bekletmeden cevabı veriyor; en çok sevmeyen aglamistir diyor, cunku o geçen yıllarına aglamistir. Diyeceğim o ki Elvan arkadaşın kalan yıllarını guzel anılarla geçirecek, çoğunlukla gulumseyerek hatırlayacak....Keske birlikte çok daha keyifli yılları olsaydı. ölüm için denecek söz yok huzur içinde uyusun...erken ayrılik için uzgunum.
Sağol, çok iyi geldi bu söylediğin... Haklısın, arkadaşım çok şanslıydı.
Yorum Gönder