En yakın dostlarımdan ikisi mutsuz, biri ölü, diğeri hasta! Başka da kimsem yok! Tabii ailem var; annem, kardeşim, teyzelerim, dayılarım, kuzenlerim ve hatta yeğenlerim bile var. Yine de onların derin mutsuzluğuyla halleşemiyorum bazen. Sanki başa çıkamadığımız bir çığ gibi büyüyor endişe bulutlarımız. Pastalar, şaraplar, sofralar, eski güzel hatıralar. Artık ne varsa aklıma gelen, paramın, gönlümün yettiği her numarayı çeviriyorum yüzleri gülsün, yüzümüz gülsün diye. Bazen yetebiliyorum, kimi vakit eksiğim. Kabullenmekte zorlansam da her zaman hikaye şöyle bitiyor: cüzzi ve külliyi ayırarak.
Başka çare de yok zaten. Yaz sıcakları basmadan Sapanca'ya, Fatih'e ve Konya'ya gitmek istiyorum. Annemi de götürmek niyetindeyim. Pandemi inancımızı, bağlarımızı, umudumuzu aşındırdı. Yeniden evimizi, içimizi temizlemek, dayayıp döşemek, lazım olanı gereksizden ayırmak kaçınılmaz. Yoksa tortu gibi birikiyor umutsuzluk, korku ruhun dibinde.
İşte bu yüzden, yersiz yurtsuz ve filtresiz bir Elvan paylaşmak istedim Ramazan Bayramı biterken. Kısa saçlarım, kendince yüzüme yerleşen kaz ayaklarım, ailem, vazgeçişlerim, endişe ataklarım, tutunduklarım ve kabullerimle bir bayramdan daha ayrılırken yüz yüze olalım istedim, buradayım demek istedim.
Keşke sen de konuşsan:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder