Karanfil aldım kendime. Dünya'nın sonu gelmiş, ben karanfil kokluyorum. Gençken birer sustu bitkiler benim için, şimdi hayat! Şimdi gözüm hep ağaçlarda, çiçeklerde, mis gibi kokularda. Yesillenen cevizden, pırıl pırıl parlayan ihlamurdan alamıyorum gözlerimi.
Victor'un pişirdiği ekmeğin kokusu var bu sabah. Beni mutlu eden seslerden, kokulardan bir şölen gibi hayat. İnanmazsınız Fenerbahçe'nin ortasında horuz ötüyor sabahın sekizinde. İçim bir tuhaf. Ruhlar göçüyor, iyiler gidiyor ve ben karanfilin kokusuyla kabule zorluyorum kendimi.
2 yorum:
"Kabule zorlamak" demek bu sebepten siyah petunyanın güzelliği karşısında ağlamam, açan kaktüse çıldırmam, papatyalara hayran hayran bakmam. Demek bundan, Başka ne ola ki!
Bana yorum bırakıldığında yazdıklarımın sohbete dönüştüğünü hissediyorum. Tesekkür ederim.
Yorum Gönder