Zor bir ameliyattan çıkmak, yüz yıllık uykudan uyanmak ya da tüm hücrelerinde yas tutmak...
Böyle bir his günleri bilmeden yaşamak. Mevsimlere öylece bakmak. Kışın bitişine, baharın gidişine hiç katilmadan, hep seyirci olmak.
İstanbul'da İstanbul özlemek. Durmadan sevdiklerin için endişelenmek. Kabus görmek. Her gece boğulmak.
Çok hastalık,çok ölüm haberi almak. Az doğum, az düğün ve çok az aşk meşk neşesi hissetmek. İnançla, zar zor balkondaki karanfile tutunmak. Tohum ekmek
Bugün 1 Haziran 2022, günlerden Çarşamba. Balkonda kedim Theodora ile kahve içerek başlıyorum güne. Adım Elvan. Az sonra okula gidip kırk iki çocuğa ard arda dört ders yapacağım. Aşçımiz Piruz Hanım la sohbet edip, hızlıca Kadıköy'e ineceğim.
Bugün Çarşamba. Unutma.
4 yorum:
Ömrümde hiç hissetmediğim kadar hissettim bu kışı ve baharı. karda yürüdüm ağaçları çiçekleri hatta dün masadaki örümceği sevdim. Aşık da değilim oysa ki :)) ahhh dedim bide olsaydı aklımı kaçırır mıydım :)) kesin.
Bursayı sevmezdim gitsem derdim hep artık seviyorum eskisi kadar kaçma hevesim kalmadı. Kalma mecburiyeti ilgili de Sevgili Elvan şahane bi cümle kuracak bana biliyorum dedim :))
Elvan ne diyor ben ne diyorum moral vermek istemiştim onu da beceremedim. Oysa ki sen benim en cikmazlarimda cikaranimsin..iyi hisset istemiştim.
Nasıl söz o? Karşılıklı yazdığımız her kelime moral. Seni duydum, seni gördüm demekten güzel birşey yok ki:) Kucak dolusu sevgiler...
Yorum Gönder