Hiçbir mevsimin sonsuza dek sürmeyeceğini bize gösteren Tanrının, aynı mesajına hiçbir sıkıntının, üzüntünün de sonsuz olmadığını sıkıştırdığını neden göremiyoruz? İnsan korktuğunda niçin baktığını göremez, bildiğini anlayamaz, sezdiğine güvenemez oluyor? Oysa geçiyor, Krişnamurti'nin dediği gibi" acı, sevinç, yaşam, ölüm... hepsi geliyor ve gidiyor, tutma, tutunma! "
Ailem için yepyeni bir dönemin başladığını hissediyorum. Uzun bir kışın sona erdiğini. Bu demek değil yeniden zorlanacağımız günler gelmeyecek ama bir süre soluk almamıza izin verecek hayat.
Çok şükür.
Çok içtim dün gece. Çünkü gamsız hissettim, mutluydum, güvendeydim. Sevdiğim çocukluk arkadaşlarım masadaydı. Biri Londra'dan, diğeri İsrail'den gelmişti ve yıllar sonra aynı masadaydık. mahallemizin ufacık, mütevazi meyhanesinde ve ne hikmetse en son oturduğumuz masada.
Beş kişilik bir cennet. Birbirini sahiden dinleyen, anlamaya çalışan beş insan. Kardeşime birşey olur mu korkusu olmadan içtim, damarlarım patlar mı diye aklıma bile getirmedim. İçebildiğim kadar hatta lüzumundan fazla içtim. En son kar yağdığında böyle kör kütük içmiştik Ekin Anıl'la. A bide Osman'la şişelerce şarap devirip, Zeplin'den koşarak çıkışımız var:))
Neyse, o ikisi gamdan içmekti. İçip sızmaktı. Bu defa mutluydum. Gerçekten mutlu olarak içki içmeyi çok özlemişim. Üstelik korkmadım mutluyum diye. Neden olmayayım ki? İnsan üzülür, insan sevinir nihayetinde.
UNUTULMAZ GÜZELLİKTE bir kabotaj bayramı kutlaması oldu. Bu sabah itiraf ediyorum baş ağrısı ile uyandım. Onca zaman ara verince içmek zorluyor insanı fakat iyiyim. Siz de iyi olun. Hepimiz iyi olalım mümkünse.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder