1979. Bu mahalledeki ilk evimizdeyiz. Ben ilkokula başlıyorum diye dönmüşüz İstanbul'a. Korkunç bir sesle yer sarsılıyor. Ailece bizim odanın penceresine koşuyoruz. Sokakta kimse yok. Gökyüzü mahşer renklerinde; sarı pembe ve kırmızı. Patlama sesleri yankılanıyor.... Dünya'nın sonu gibi ama biz ölmüyoruz. Kıyamet gibi fakat uyanmıyoruz....
Mahalledeki son akşamım. Ailem yok. İlkokulu bitireli çok oldu. Ekonomik sınıfımız değişti ve mahallemden taşınıyorum. Balkonda son içkimi yudumluyorum. Gökyüzü mahşer renklerinde; sarı, pembe ve kırmızı. Güçlü bir gürlemesi var, irkiliyorum. Hikayenin sonu gibi, gözümü kırpmıyorum. Kıyamet sanki ve ben uyanıyorum!
Ezan başladı. Hayatın şerefine içsem son yudumu kafir olur muyum? Küfre sapmazsam eğer yarın yeni bir bahçede doğrulur muyum?
Yıllarca beni okuyan, tatlı sözleriyle gönlümü okşayan, burada yazdıklarım sayesinde tanıştığım herkese, her birinize tek tek teşekkür ederim. Emin olun kıymeti büyüktü. Hep öyle olacak. Ama gitmem lazım. Blogum da dahil olmak üzere eskiyi bırakmam ve yenilenmem gerekiyor. Artık okyanusa karışma zamanı damlanın.
Hakkınızı helal edin, en kıymetli şeyinizi, zamanınızı ayırdınız bana. Teşekkür ederim. Dilerim her birimiz ölmeden evvel özgür ruhlar olduğumuzu hatırlar ve hakkımız olan huzuru buluruz. Aklınıza geldikçe bana da dua edin olur mu? Unutmayın Dünya dua ile dönüyor....
Tüm sevgimle.,
Elvan
1 yorum:
Yolların bir gün kesişeceğine inancım tam. Ben seneler sonra sayfanı ziyaret etmek istediğimde senin gideceğini öğrendim. Benim almam gerekenler senin sayfalarında duruyor sanırım. Sevgiyle kal.
Yorum Gönder