Sabrımın azaldığını, beklemekle ilgili tetiklendiğimi hissediyorum. Herşey yolunda çok şükür ama fazlasıyla yavaş. İnsanlar yavaş. İşlemler yavaş. Ülkede herşey yavaş...
Beklemekten ve bekletmekten hiç rahatsızlık duymayan insanların ülkesi Türkiye. Bankada, markette, hastanede ve aklınıza gelen her yerde beklemek normal! Siz sırada beklerken bir diğerinin sohbet ihtiyacını karşılaması veya genel akışı umursamadan kendi ritmine göre kımıldaması falan zaten çok normal! Bu durumda bi benim anormal!
Ne yazık ki sonuç odaklı bir insanım. Süreçte goy goy yapamayan ve gözlerimi bitiş çizgisine diken bir yapım var. Her iş için değil tabii, yaratıcılık gerektiren veya sürece yayılması gereken şeyleri çok şükür diğerlerinden ayırabiliyorum ama gel gör ki genel olarak sonuç odaklıyım. Bir hedefim varsa ve o hedefe ulaşmak için kendime ve etrafımdakilere verdiğim zaman aşılır, sınırlar ihlal edilirse hiç hoşuma gitmiyor. Huysuzlanmaya ve huzursuzlanmaya başlıyorum.
Taşınmam da birazcık öyle gidiyor. Dilerim bugün bu yavaş döngüden çıkarız. Çünkü yapacak çok işim var ve sonbaharı kaçırmak işime gelmiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder