MÜSAMERE

Dünya'daki ilk yıllarımı hatırlıyorum; tasasızlık, içtenlikli bir neşe, merak, haz, bolca şimdiki zaman içeriyordu. Vakit ilerledikçe, deneyim denilen olaylar silsilesi biriktikçe önce tasasızlıktan başlayarak, neşemi ve şimdiki zaman algımı yitirdim. Ardından ben hiç anlamadan haz da gitti. Kaldı merak. Uzun yıllar ona tutundum. Okudum, okudum, okudum. Okumalara doyamadım! 

Elde var nereme ne halt edeceğimi bilemediğim ev dolusu kitap! 

Dün annemle bazaları düzenlerken sordum, nasıl dayanmış yıllarca benim evi milli kütüphaneye çevirmeme? Sağda solda kazıdan getirdiğim taş toprak da cabası! Ne yapsaydım dedi. Haklı, derin bir tutkuyla okuyordum. Okumak beni geniş zamana götüren bir otobüs biletiydi. Seçtiğim zamanda kalabilme yolumdu. Özellikle babamın ölümüyle suyunu çıkarttığımı hatırlıyorum. İyice küstahlaşmış, insan ilişkilerini küçümser bir ruh haliyle durmaksızın okuyordum. Kitap okuma sevdasından sınıfta kaldım ben! Okuyarak sınıfta kalan başka çocuk var mıdır acaba?

Şimdilerde o yılların onda biri kadar okuyamıyorum. Merak da gitti gider. Yaşlanma alameti demişti bir kıymetli arkadaş, doğaya sardırdım. Ama ben çocukken de çok takıntılıydım çayıra çimene. Acaba yaşlı bir varlık mıyım ben?

Kimbilir...

Deniz, büyük göçler olacağını söylüyor. Pek çok ruh aramızdan ayrılacak. İnsan olma deneyimi her gün biraz daha ağırlaşacak. Bütün bunlar olurken, kalanların burada olma nedenlerini bulmaları gerekiyor.. Oysa güç çok az; gitmek için de, kalmak için de az...

Ne dev bir müsamere sahnesiymiş Dünya! Hayret ediyorum bazen, yıpranan kostümlerimize rağmen hala alkış peşinde sürünüyor olmamıza. Müzik durmuş, seyirci salondan çıkmış ve çoğumuz hala kabulden uzak, sahnede. İlgi dilencisiyiz bu deneyimde. Yazık hepimize.

Kendi adıma önce zihnimin, sonra ruhumun havlu attığını söyleyebilirim. Sahneden inmeden, dev kadife perdeye sarılmış öylece duruyorum. 

Ayakta uyuyorum ben şimdiki zamanın içinde!