MASAJ

Ben zırt pırt masaj yaptıran insanlardan değilim. Aksine toplam ömrümde her yıla bir masaj düşmez. Yine de faydasına inancım sonsuz. Sadece hamamcı teyze ile geldiğimiz noktaya bakarsak, pek haksız sayılmam.

Dün yoga dersinde hoca, alnımı ve boynumu limonlu bir yağla ovalarken o birkaç saniyede bile kafamın içindeki tüm düşüncelerin kulaklarımdan çıkıp, bedenimi terk ettiğini hissettim. Ölmek böyle bir şey mi acaba? Eğer öyle ise hiç kötü değilmiş!

Kafam, hiç durmadan gardını almış halde duran iki omzumun arasında, git gide ağırlaşan ve yatağa uzandığım anda yastığı, çarşafı, yatağı, odanın tabanını delip, hatta alttaki iki daireyi de aşıp toprağa ulaşan, oradan yerkürenin çekirdeğine kadar hızla devam eden kütle. Benim kafam bu! Benim zihnim bu!

Yoga ve masaj bunun için lazım; zihni durdurmak, omuzları serbest bırakmak ve evrendeki enerjiyle bir ve bütün olabilmek için...

Dün bana okulda soruyorlar, bu çocuklar dans ediyor, drama yapıyor ve beden eğitimi dersi alıyorlar. Bütün bunların üzerine neden yoga yapsınlar? Güzel bir soru aslında. Derin bir nefes alıyorum ve on yıl evvel aynı soruyu soran biri olduğumu hatırlayarak sakin sakin cevap veriyorum. Bu da karşı tarafa iyi gelmiyor ve bir soru daha "hep böyle sakin misiniz?" Gülüyorum, onları memnun edecek ve yüreklerine su serpecek cevabı ve elbette gerçeği söylüyorum: "hayır, benim de saçlarımın diken diken olduğu, sesimin gür çıktığı anlar var". İşte bu an, yani benim hayattan kopuk, onlardan farklı olmadığıma ikna oldukları an, çocuklara bir adım daha yaklaşıyorum. Çünkü çocuklarla yoga yapmaya başlamadan evvel önümde engeller var. Müdürler, sınıf öğretmenleri, veliler... Onları geçeceğim ki yogayı çocuklara nasıl sevdirebilirim bölümü benim olsun. Benim olsun ki, onların kafası kocaman ve ağır olduğunda hayatta yoga da vardı diye hatırlayıp, azıcık nefeslenmelerine vesile olabileyim... Of of, masaj demiştim ben di mi? :))