Meleğime inanıyorum. Beni koruyor. Olması gerekenler olurken, olmaması gerekenler olmuyor ne zamandır. Bazen bir çocuk gibi tutturuyor ve gerçekleşmemesi gerekeni istemeyi uzatıyorum... Meleğim, o gerçek bir melek; usulca dinliyor dualarımı, sakin sakin fısıldıyor kulağıma asla gerçek olamayacak dileğimin nedenini ve bu durumun benim hayrıma olduğunu... Bazen kesiliyor ağlamam, anlıyorum, herşeyi açıkça görebiliyorum. Ama sonra yeniden, hiç beklemediğim bir anda dudaklarımın kıpırdadığını ve aynı isteği dile getirdiğini fark ediyorum.. Bir tek amin diyemiyorum... Çünkü aslında bu duanın amini yok, ben bunu çok iyi anlıyorum...
Gözüm takılıyor ağaçlara. Uzun uzun bakıyorum. Yeterince bakarsam konuşacaklar ve bana bu aminsiz duayı açıklayacaklar gibi geliyor... Şimdilik ses yok. Olsun, ben uzun uzun bakıyorum. Denize bakıyorum, başımı suya sokup, nefesimi tutabildiğimce uzun tutup, öylece kaybolmayı hayal ediyorum... Ama kaybolmuyorum, dua da kaybolmuyor... O beni hep takip ediyor. Bu dua benim hayatımın bir parçası, geçmişimin bir bölümü...
Neden hala geçmişe dua ediyorum?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder