RÜYA

Üzerimde beyaz bir gömlek ve en sevdiğim lacivert pantalonum var. Bu bir iş toplantısı. Bir yüzük tasarlayacağım. Ama nasıl yapılacağını bilmiyorum. Altını az olsun, parlamasın. Karakteri olsun. Mutlaka bir hikayesi olsun. Ama nasıl? Düşünüyorum. Önümdeki yüzüklere bakıyorum... Hiçbiri aradığım şeye yakın değil... Sonra birden aklıma bir fikir geliyor: savat! İşte bu. Parmağıma taktığım yüzüğün ruhu ve bedeni olsun istiyorsam mutlaka savat kullanmam lazım!

Sonra başka bir bölümüne geçiyorum rüyanın. Kocaman, neredeyse vapur büyüklüğünde bir sandal var. Sandala onlarca insan biniyor. Ben de o tarafa doğru yürüyorum. Arkalarda kalmışım. Dar sayılabilecek, asmalarla kaplı bir tünelden geçerken elimle asmaları itiyorum. Arkamdan gelen yaşlı ve epeyce süslü bir kadın, bana bunu neden yaptığımı soruyor. "Beni rahatsız ediyorlar" diyorum. Sandala doğru yürürken, birden Beşiktaş vapur iskelesindeyim.

İyi uyuyamıyorum gece boyunca. Uykumu çalan birileri var sanki. Gizlice evimize girip, göz kapaklarımın arasından çekip alıyorlar uykumu. O kadar hafif ki elleri, hep uykum çalınınca farkına varıyorum yapılan hırsızlığın. Yüzünü göremiyorum ve gündüz olduğunda peşine düşüp hesap soramıyorum...

Kafamda hallettiğim bazı şeyler, kalbimde de hale yola girdiğinde huzurlu uykular geri dönecek biliyorum. Bu, bir ileri iki geri adımların yerini, kısa bir süre sonra sadece ileri olanlar alacak. Bunu da biliyorum. Her gün, her saat hatırladığım, eğer birkaç günde bir aklıma düşer olmuşsa, hiç hatırlamayacağım günlere az kaldı demektir.

Ardımızda bıraktıklarımızın hesabını orada kalanlara ve kendimize sormaktan vazgeçtiğimizde, kanatlarımızı açıp uçabiliriz. Ruhum küçük, minicik, hala acemi bir öğrenci kendisine verilen hayatın içinde... Eğer "affetmek" ise sınavım, affedeceğim. Kendimi, onu, seni, hepimizi.. Böylece rüya hırsızı hayatımdan çıkacak, o kocaman sandala binip, savatlı yüzüğü parmağıma takıp uçacağım! Az kaldı :))