İstanbul'u sevmeyen taş olur. Bu şehir kalabalık, bu şehir pis, gürültülü. Nasıl olmasın ki? Irzına geçtik hep beraber! Yine de yaşamaya devam ediyor. Gören gözler için hala sürprizli, neşeli, romantik...
Yeniden doğsam, yine İstanbul'da yaşamak isterdim. Meyhaneleri, camileri, kiliseleri, pazar yerleri ve akla hayale sığmayan yüzlerce hediyesiyle başka hangi şehir beni sonsuza dek kendine hayran bırakabilirdi ki? Asla elde edemeyeceğim, asla her köşesini bildiğimi iddia edemeyeceğim, benden yüzlerce yaş büyük, olgun..
Dün çok uzun zaman sonra Tuzla'ya gittim. Pek şahane iki insanla beraber. Onlara baktım, önümdeki rakıya, sonra da manzaraya. Sabah yazdığım cümleyi hatırladım: "... eşşşek gibi şanslıyım" Evet, zaman zaman düşsem, ruhum sıkışsa, yardımsız değil yürümek, nefes alamayacak hale gelsem de şanslıyım! Trafikte sıkışsam, hasta bir çocuk karşısında acıdan kıvransam, kalbimi kıranları içim burkularak hatırlasam ve hatta kuyunun dibi burası mı diye sorsam da, o an bile şanslıyım; soruyu soracak kadar şuurum açık olduğu için şanslıyım.
Dün masada aşkla aklımı kaçırma isteğimi yineleyince yüzlerce yıl kaçık sandığım oysa belki de hayat boyu karşılaştığım en aklı ve de kalbi yerinde insanlardan biri bana " yok yok, sakın öyle dileme " dedi. "Aşk dileme"
Haklı. Aşk hayatı allak bullak eden, geçip gittiğinde yıkıntısı altında ezildiğimiz, Akut'un bile yardım edemeyeceği bir yerde aylarca, bazen yıllarca kaldığımız büyük bir deprem değil mi? Neden tekrar istenir ki?
Vazgeçtim, aşk kalsın:) Ben içinde huzur, sadakat ( önce kendine, sonra karşındakine ) ve denge olan bir ilişki istiyorum. Sevgili H.S.'nin ve benim yeni durumumuzla "etliye, sütlüye karışmadan" yan yana akabilmek asıl olan. Dostu dost, sevgiliyi sevgili yapan bu değil mi?
Tekrar Tuzla'ya dönersek, gün batımında kızılın ve pembenin fon olduğu ağaçlar, deniz ve tekneler uzun zamandır hissetmediğim bir huzura götürdü beni. Üstelik aklımın değil, kalbimin huzuruydu bu. İşte bu yüzden "eşşşek gibi şanslıyım ben!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder